noYes news

  «Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά. Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα. Σε λίγο δε θα χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι μας, σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο, πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα των ανθρώπων που ήμασταν.» Μέρες, Γ΄, Γιώργος Σεφέρης Αθήνα, 8.7.1940

Κεφάλαιο Ι Κατεβαίνω το δρόμο.  Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.  Πέφτω μέσα.  Έχω χαθεί... Είμαι αβοήθητος... Δεν φταίω εγώ.  Χρειάζεται πολύς χρόνος για να βρω διέξοδο. Κεφάλαιο ΙΙ Περπατάω στον ίδιο δρόμο.  Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.  Κάνω ότι δεν την βλέπω. Πέφτω πάλι μέσα.  Δεν μπορώ να πιστέψω ότι βρίσκομαι στο ίδιο μέρος.  Αλλά δεν φταίω εγώ.  Εξακολουθεί να παίρνει πολύ χρόνο για να βγω έξω. Κεφάλαιο ΙΙΙ Περπατάω στον ίδιο δρόμο.  Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.  Το βλέπω ότι είναι εκεί.  Εξακολουθώ να πέφτω μέσα ... είναι μια συνήθεια.  Τα μάτια μου είναι ανοιχτά.  Ξέρω πού βρίσκομαι. Εγώ φταίω.  Βγαίνω αμέσως έξω. Κεφάλαιο IV Περπατάω στον ίδιο δρόμο.  Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.  Την παρακάμπτω. Κεφάλαιο V Περπατάω σε έναν άλλο δρόμο. ~Portia Nelson

  Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου  -Και μία τελευταία ερώτηση: Τι σας απασχολεί, τι σας ανησυχεί περισσότερο, όταν αναλογίζεστε το μέλλον; « Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του. Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ' αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι' αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότ...

"Πριν μερικές μέρες ενώ οδηγούσα, παρατηρούσα στους δρόμους, τα υπαίθρια καλοκαιρινά μαγαζάκια που πουλούσαν καρπούζια. Συνειδητοποίησα ότι ενώ είναι ένα φρούτο, που μ´αρέσει να το τρώω, συνήθως το απολαμβάνω στα εστιατόρια. Σπάνια το αγοράζω, γιατί είναι βαρύ, ογκώδες, μπατάλικο.  Δυο ώρες μετά από αυτές τις σκέψεις ανοίγοντας την πόρτα του γραφείου μου να ξεπροβοδίσω το πρώτο μου ραντεβού, βρήκα πάνω στο χαλάκι της εισόδου 3 μικρά καρπούζια.  Το «μαγικό χαλί» ήταν γόνιμο, γέννησε και την την επόμενη βδομάδα άλλα 3 καρπούζια... Για να ολοκληρωθεί, θέλω να ελπίζω, η συγκομιδή με αλλά 4 καρπούζια, που αυτή την φορά μου τα έφερε στο γραφείο μου χθες ο ανώνυμος δωρητής, ένας άνθρωπος, που πριν λίγους μήνες τον βοήθησα εκείνον και την οικογένεια του, να ανταπεξέλθει σε μια δύσκολη κατάσταση και από τότε προσπαθεί να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του με ποικίλους τρόπους. Μια ευχή έκανα (από μέσα μου) και βρέθηκα με 10 καρπούζια… Συμπτωματικά λίγες μέρες μετά παρακολούθησα ένα ντοκιμαντ...

 Από τον τοίχο της ψυχολόγου Τερέζας Βαλαβάνη . Εκπληκτικό!  Πίσω από κάθε ευτυχισμένο παιδί υπήρξε κάποιος ενήλικας  που το  κατάλαβε και που το άκουσε...  Η Gillian είναι 7 ετών, κορίτσι που δεν μπορεί να κάτσει στο σχολείο. Συνέχεια σηκώνεται, αφαιρείται, πετά στα σύννεφα και δεν παρακολουθεί τα μαθήματά της. Οι δασκάλες της στεχαχωριούνται, την τιμωρούν, την πιέζουν, την επιβραβεύουν όταν παρακολουθεί, αλλά τίποτα δεν την διορθώνει. Η Gillian δεν καταφέρνει να κάτσει και δεν μπορεί να παρακολουθεί. Όταν επιστρέφει σπίτι της, η μητέρα της την τιμωρεί. Όχι μόνο έχει κακούς βαθμούς και τιμωρίες στο σχολείο, αλλά εξ αιτίας τους υποφέρει και στο σπίτι. Μια μέρα κάλεσαν τη μητέρα της στο σχολείο. Η κυρία, έτοιμη να εισπράξει κακά νεά περίμενε, όταν κάποιος την πιάνει από το χέρι και την οδηγεί στην αίθουσα συνεντεύξεων. Η δασκάλα την ενημερώνει για πιθανή νοητική αρρώστια ή διάσπαση προσοχής. Ίσως είναι υπερκινητικότητα ή χρειάζεται φαρμακευτική υποστήριξη. Κατά τ...

Γιαγιά, πώς αντιμετωπίζεις τον πόνο; - Με τα χέρια, μωρό μου. Αν το κάνεις με το μυαλό, ο πόνος αντί να μαλακώνει, γίνεται ακόμα πιο σκληρός. - Με τα χέρια γιαγιά; - Ναι, ναι. Τα χέρια μας είναι οι κεραίες της ψυχής μας. Αν τα κάνεις να κινηθούν ράβοντας, μαγειρεύοντας, ζωγραφίζοντας, πλέκοντας, αγγίζοντας ή βυθίζοντας τα στη γη, στέλνουν ερωτικά σημάδια στο βαθύτερο μέρος του εαυτού σου. Και η ψυχή σου καταπραΰνεται επειδή της δίνεις σημασία. Οπότε δεν χρειάζεται πλέον να σου στέλνει πόνο.  Μετακίνησέ τον μωρό μου, ξεκίνα να δημιουργείς και όλα όσα υπάρχουν μέσα σου θα κινηθούν. Ο πόνος δεν θα περάσει. Αλλά θα γίνει το μεγαλύτερο αριστούργημα. Και δεν θα πονάς πια. Επειδή θα έχεις καταφέρει να κεντήσεις την ουσία του. Teresa Valavani . Ψυχολόγος [ via ]

  "..Πως είναι δυνατόν να είμαστε μέσα σε ενάμιση χρόνο, 100 λιγότερες; Εμείς όλες, πως είναι δυνατόν, να μην νοιαζόμαστε για τις υπόλοιπες; Να μην έχουμε κατέβει στον δρόμο; Να παρακολουθούμε η μια την άλλη, να μας θάβουν ζωντανές; Πως είναι δυνατόν να πειράζουν μια και να μην κλείνουμε την Αλεξάνδρας, όλες; Πως είναι δυνατόν να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο, με τόσο αδιάφορο γυναικείο αγώνα; Πως είναι δυνατόν να είναι Κυριακή με λιακάδα σήμερα, και οι τοίχοι του σπιτιού μου να στάζουν αίμα;" [via]

 Η ανοιχτή επικοινωνία είναι βασική για τη συνεργασία σε έναν γάμο. Η επικοινωνία ανοίγει την καρδιά σας στον άλλον και έτσι βλέπετε ο ένας τον άλλον όπως πραγματικά είστε, ολοκληρωτικά, τα όμορφα και τα άσχημα, χωρίς να κρύβετε τίποτε. Στην επικοινωνία δεν υπάρχουν απειλητικές εκφράσεις. Δεν κρίνετε ούτε καταδικάζετε τον άλλον. Δεν φοβάστε να ανοίξετε την καρδιά σας και να μην πείτε ψέματα. Στην επικοινωνία είστε αληθινά ειλικρινείς και έτσι μπορείτε να επεξεργαστείτε μαζί όλα τα προβλήματα. Ένα από τα πιο καταστροφικά πράγματα στην επικοινωνία είναι να ασχολείστε με το παρελθόν, με τα αρνητικά πράγματα που έγιναν παλιότερα. Συχνά τα παντρεμένα ζευγάρια θυμώνουν και αρχίζουν να θυμίζουν ο ένας στον άλλον όλα τα περασμένα προβλήματα και τις άσχημες καταστάσεις. Αυτό συνεχίζεται μέχρις ότου δεν βλέπουν πλέον κανένα καλό στον άλλον, κανένα μέλλον. Στην επικοινωνία να μιλάτε για το μέλλον. Σκεφθείτε τρόπους να ξεπεράσετε τα προβλήματα και τις διαφορές σας. Μπορείτε να μιλήσετε για πρά...

“Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ. Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά. Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο. Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας. Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο. Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία εί...

  Από το Πάσχα των καθολικών στο Ναύπλιο του 1841 ώς την περιφορά του Επιταφίου που παρακολούθησε ο Γιώργος Ιωάννου στην Ομόνοια το 1980, η Μεγάλη Εβδομάδα έχει αποτυπωθεί στα ημερολόγια, τις επιστολές και τα διηγήματα των σημαντικότερων συγγραφέων. Το «Νσυν» επέλεξε πέντε χαρακτηριστικά αποσπάσματα   Γιώργος Σεφέρης Η ιστορία   των Επιταφίων μου «Χθες, Μεγάλη Παρασκευή, πήγα στον Επιτάφιο. Κάποτε να μου θυμίσεις να σου πω την ιστορία των Επιταφίων μου. Λογάριασαν πολύ στη ζωή μου. Σε κάθε κόχη που έστριβα, έβλεπα χθες, καθώς στεκόμουν επίσημος και τελετουργικός με το κερί στο χέρι, κι έναν Επιτάφιο. Ο χτεσινός πλούτισε τη συλλογή μου. Ηταν ο πιο καθωσπρέπει που είδα ποτέ μου. Φράγκικη πολυφωνία (Η ζωή εν τάφω είχε γίνει Τραβιάτα ξεψυχισμένη): Φράκα. Ασπρα γάντια. Χρυσαφικά. Κόκκινα κι άσπρα ροδοπέταλα, τόσο περιποιημένα, που μοιάζαν από celluloid.  Κι η απαραίτητη εγγλεζοχιώτικη προφορά: κατ (h) ετ (h) έθης Κριστ (h) έ. Ο ωραιότερος και ο πιο αληθινός που είδα ήταν ...

  "Aναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν… Πάσχα το τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα. Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε. Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα… Ω Πάσχα, λύτρον λύπης. Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα το πύλας ημίν του παραδείσου ανοίξαν. Πάσχα πάντας αγιάζον πιστούς…" Δια τοιούτων στιχηρών, εξ ων αναπέμπεται ευφροσύνη και αγαλλίασις ανεκλάλητος, η Εκκλησία υμνεί και πανηγυρίζει την Ανάστασιν του Σωτήρος. Η λέξις Πάσχα επενεργεί μαγικώτατα επί των οσίων υμνογράφων και λησμονούσιν επί βραχύ το αυστηρόν και μελαγχολικόν κάλλος, όπερ χαρακτηρίζει τας εμπνεύσεις των προ της απαλής και Λυδικής, ως ειπείν, αρμονίας, ήτις αυτόματος διαχέεται από των ιερών αυτών φορμίγγων επί τω τρισμεγίστω αγγέλματι. Η Εκκλησία, αποβάλλουσα την πένθιμον περιβολήν, ενδύεται λευκήν και φεγγοβόλον στολήν, ως αν αντανακλά επ’ αυτής η λευκότης και η λάμψις του αγγέλου, του αποκυλίσαντος τον λίθον του μνημείου. «Πάσχα» -   Το άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη   Τα ανήλια βάθη, οι ζοφεροί θόλοι των...

  Με δύο ποιήματα [«Κυριακή (Πάσχα), 26» και «Κυριακή (Πάσχα), 26 β»] από το Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου (Eκδ. Ύψιλον, 1984), ο Οδυσσέας Ελύτης θα μας κάνει την έκπληξη, ανατρέποντας τα μέχρι τώρα παραδοσιακώς αποδεκτά.  Συνηθίζουμε να γιορτάζουμε το Πάσχα ως νίκη της ζωής, επειδή ο Ιησούς «θανάτω θάνατον πατήσας» ανέστη. Αλλά ο ποιητής δουλεύει με κάτι παραπλήσιο, πλην όμως όχι και τόσο ευχάριστο φαινομενικώς. Και τα δύο ποιήματα έχουν θέμα τους το Πάσχα. Κατά κανόνα το Πάσχα πέφτει στον Απρίλιο και ο Απρίλιος ως κεντρικός μήνας της Άνοιξης εμπεριέχει και τα Πάθη και την Ανάσταση – αυτός ο «σκληρός μήνας», καθώς δογματίζει ο Τ.Σ. Έλιοτ στην «Έρημη χώρα» του. Το πρώτο ποίημα Καθαρή διάφανη μέρα. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορφή βουνού κει κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά, κάτω από το παράθυρο. Σου ’ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις τη θέση στον τάφο ...

  Πόσο πολύ θέλω να γράψω απόψε με τους ήχους της βροχής να ψιθυρίζουν τα κρυφά μηνύματα του αθέατου κόσμου. Δεν ξέρω αν κάθε τι που μου έρχεται στο μυαλό είναι ζυγισμένο, ξέρω πως αυτό που πατάνε τα πλήκτρα, είναι η διάθεση της στιγμής μου, μέσα από άπειρα σήματα που με κάνουν να νιώθω ότι έχουν μια αστείρευτη προέλευση. Αισθάνομαι τόσο πλήρης καιτόσo μόνος ταυτόχρονα, με την αίσθηση να συνεπαίρνει την έμπνευση που αρχίζει να γεννιέται καθώς υποδεικνύει την κατεύθυνση προς την πηγή των οραμάτων που περιμένουν το άνοιγμα της πύλης του βαθύτερου είναι μου, να εισέλθουν για έναν αέναο χορό πάνω στην σκηνή του εσωτερικού μου αμφιθεάτρου. Δεν ξέρω τι έχω γράψει αλλά είμαι έτοιμος να το μοιραστώ μαζί σας καθώς σας αντικρίζω απορημένους να κοιτάζετε την ακατανόητη προέλευση του κειμένου.     Καληνύχτα δια μεταφοράς από τον φιλοξενούμενο ste_man

  Καταλάβετε  ότι αυτός ο πόλεμος διεξάγεται με λέξεις και εικόνες. «Ανοσία αγέλης», «θετικός», «ασυμπτωματικοί φορείς», «άδεια κυκλοφορίας». Η εξωτερική πραγματικότητα αντικαθίσταται από την εικονική πραγματικότητα. Η αλήθεια από το ψέμα. Η συνειδησιακή εγρήγορση από την μαζική ύπνωση. Η ελπίδα από την συνεχή απογοήτευση. Η μελλοντική προοπτική από την γυμνή επιβίωση. Η ανταλλαγή απόψεων από την απαγόρευση της πολυφωνίας και την λογοκρισία. Τερέζα Βαλαβάνη

  Όταν αγαπάς γίνεσαι εκατό κομμάτια για όλα σου τα παιδιά, πληρώνεις μόνος σου την υλικοτεχνική σου υποδομή και την επιμόρφωσή σου, ψάχνεις να βρεις ταμπλέτες και υπολογιστές για όσα παιδιά δεν έχουν, επικοινωνείς με όποιον τρόπο μπορούν ακόμη κι όταν οι τρόποι που σου παρέχει γενναιόδωρα το υπουργείο, δε λειτουργούν.  Όταν αγαπάς προσπερνάς τα ακατάλληλα βιβλία και κανείς το μάθημα παιχνίδι και αναπροσαρμόζεις τα δεδομένα σου κάθε ώρα, κάθε λεπτό για να μην αφήσεις κανέναν πίσω.  Όταν αγαπάς καμαρώνεις για το παραμικρό βήμα μπροστά και ενθαρρύνεις με όλες σου τις δυνάμεις το επόμενο.  Οταν αγαπάς κάνεις ακόμα και τη webex παραμύθι κι ας κλαις από εξάντληση και απογοήτευση κάθε φορά που πατάς «end meeting”.  Όταν αγαπάς αφουγκράζεσαι, ακούς, σκύβεις στο μπόι του παιδιού για μπορείτε να κοιτάζεστε στα μάτια.  Όταν αγαπάς εμπνέεις και εμπνέεσαι. Δεν επιβάλλεις. Αλλιώς είσαι λίγος, ανεπαρκής,ανασφαλής κι ενίοτε επικίνδυνος. Όταν αγαπάς νοιάζεσαι, δεν αξι...

  Υπέρμαχος της θετικής σκέψης και του κρυμμένου καλού στο καθετί, χρόνια τώρα... Χαρά, επιθυμία και πρόκληση να τραβάω απαλά την κουρτίνα και ν' αποκαλύπτω θαμμένους, ξεχασμένους θησαυρούς... Μα τώρα... κάθε που φυσάει πνίγομαι, καθώς αναδύεται δυσοσμία, αποκαλύπτοντας το σωρό των σκουπιδιών και τη σαπίλα! Θαμμένα χρόνια, με θράσος παίρνουν σάρκα και οστά, η βία, ο αυταρχισμός, η κτηνωδία. Επιθυμούν να επικρατήσουν απροκάλυπτα, περήφανα, αναιδέστατα!  Κι εμείς; Σιωπή! Ζαρώνουμε από το φόβο και τον αλληλοσπαραγμό...  Άμυαλοι οι νέοι Απροσάρμοστοι οι μεσήλικες  Άπιστοι οι ηλικιωμένοι  Όλοι ένοχοι! Εκτός από την κυβέρνηση που βρίσκεται σε φασιστικό παραλήρημα...  Κάποιοι χειροκροτούν περήφανα ακόμα...  Εύχομαι το ίδιο περήφανα να μπορούν να κοιτάζουν στα μάτια τα παιδιά τους... -Στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα, αγέλαστα, μέρα ή νύχτα;  -Έρεβος και ζόφος... Μαρία Στεφανάκη

"Όταν κάνετε μια γυναίκα να γελάει, μπορείτε να την κάνετε να κάνει οτιδήποτε" "Φαντάσου να έρθει κάποια μέρα στη ζωή σου ένας άνθρωπος, που – σχεδόν με θράσος – θα επιδιώξει να σε μάθει. Να σε ζήσει. Να απαιτεί από τον εαυτό του να σε κάνει να χαμογελάς. Να σε βλέπει άβαφη, αχτένιστη,μ’ ένα μακό μαύρο φόρεμα και σαγιονάρες και να σου λέει πόσο όμορφη είσαι.  Να βλέπει την αλήθεια σου και να την θαυμάζει, όχι απλά να την αντέχει! Φαντάσου να έρθει ένας άνθρωπος, που σε διεκδικεί. Διεκδικεί το χρόνο σου, το χώρο σου, το μυαλό σου, το κορμί σου. Ένας άνθρωπος, που κάνει πράξεις όλα όσα λέει κι εσύ, όσο και να θες να τον αμφισβητήσεις – για να μην την πατήσεις ξανά – να μη μπορείς να το κάνεις... Να είναι εκείνος ο άνθρωπος, που σε αναγκάζει να πιστέψεις στη μαγεία του έρωτα. Να είναι πάντα εκεί. Δίπλα σου. Ακόμη κι όταν λείπει. Να σε κάνει να γελάς, να ξεχνάς και να ελπίζεις…  Φαντάσου – λέει – να είναι αυτός ο άνθρωπος, εκείνος που θα γκρεμίσει όλα τα τ...