noYes news

  Γεννήθηκα σε μια κωμόπολη του Ηρακλείου, τις Αρχάνες, και μεγάλωσα παρέα με «γιαγιάδες» που μου έλεγαν  ιστορίες και παραμύθια. Ήθελα να παραμείνω πάντα παιδί και, γι’ αυτό, σπούδασα Νηπιαγωγός, συνδυάζοντας την αγάπη μου για τα παιδιά και τα παραμύθια. Αγαπώ πολύ το διάβασμα, τη θάλασσα και το… ποδήλατό μου. Η τύχη με έφερε κοντά στα βιβλία και σε οικογενειακό επίπεδο έτσι ώστε να τα διαβάζω από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας τους  Εδώ και είκοσι έξι  χρόνια εργάζομαι ως Νηπιαγωγός, ενώ στον ελεύθερο χρόνο μου  ασχολούμαι με τη διοργάνωση εκδηλώσεων για βιβλία, κυρίως παιδικά. Έχω κάνει αρκετές ραδιοφωνικές εκπομπές στην ΕΡΑ Ηρακλείου με θέμα το παραμύθι και υπό τον τίτλο: «Μια φορά και… δυο καιροί». Συχνά  παρουσιάζω παιδικά βιβλία στην τηλεόραση στην εκπομπή Καλό Μεσημέρι. Λατρεύω την Ιστορία και τη Λαογραφία. Σχετικά άρθρα μου δημοσιεύονται σε τοπικές εφημερίδες ( ΠΑΤΡΙΣ) και σε ειδησεογραφικές ηλεκτρονικές σελίδες, όπως το Cretalive.gr, το ηλεκτρονικ...

 Πήρε πολλά και πολλούς τούτος ο χρόνος που πέρασε από τον περασμένο Αύγουστο ίσαμε τον φετινό. Κι έμεινε ορφανό το μποστάνι με το φευγιό του κυρ Γιάννη του περβολάρη και πατέρα μου που ‘χε την τιμητική του κάθε Αύγουστο.  Κι ο Σιγανός μου, ξέρετε το αγαπημένο μου σκιάχτρο μιλάει λίγο πια αλλά ξέρω πως θέλει να σας πει χίλιες δυο ιστορίες από τα βράδια εκείνα που περνούσαμε κάποτε παρέα με τ΄αστέρια. Τον Αύγουστο γεννιόντουσαν τα πιο μεγάλα, τα πιο τρανά παραμύθια κι εγώ τον λάτρευα τούτον τον μήνα. Όλα αλλιώς πια, όμως μπαμπά, θυμάμαι πάντα! Κι έχω περισσότερο ανάγκη φέτος αυτές τις ιστορίες, τα παραμύθια, τα καμώματα των αστεριών, τους τσακωμούς των καρπουζιών στο μποστάνι, τα γάργαρα γέλια από τις Δρίμες… «Στην ταράτσα ξαπλώναμε, την ασπρισμένη με κιλά ασβέστη για να έχουν δροσιά τα δωμάτια κάτω στο σπίτι. Δυο τρεις βαθμοί πιο χαμηλή θερμοκρασία ήτανε η διαφορά, τίποτα παραπάνω. Ωστόσο τις νύχτες που αντιφέγγιζε το λευκό χρώμα ήταν για μας σαν φανάρι να μην είναι όλα πίσσα ...

  Πόσες φορές δεν ταξιδέψαμε σε τόπους μαγικούς, παρέα με νεράιδες, ξωτικά και ζώα με μαγική λαλιά, ακούγοντας γνώριμες φωνές να αφηγούνται παραμύθια... Αν είχαμε την ευκαιρία να το κάνουμε ξανά, δεν θα την αρπάζαμε, χωρίς κουβέντα και πολλά πολλά;  Μια πλασμένη ιστορία, μια τεχνητά καμωμένη διήγηση ξεκινά πάντοτε με την πρόταση, "Μία φορά και έναν καιρό". Ακόμη, όμως, και αν αυτή η εισαγωγή προϋποθέτει ταξίδι σε έναν κόσμο εξωπραγματικό, τα παραμύθια στην πραγματικότητα, αφηγούνται την παιδική ηλικία ενός παιδιού ή και τη ζωή ενός ενήλικα.  Ρωτώντας ένα παιδί σήμερα, εάν θα προτιμούσε να διαβάσει ένα παραμύθι ή να παίξει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, θα απαντούσε χωρίς σκέψη, το δεύτερο. Τι απέγιναν η Κοκκινοσκουφίτσα με την αφέλειά της, η Σταχτοπούτα με το γυάλινο γοβάκι, ο Τζακ και η Φασολιά του, όλα εκείνα τα πλάσματα που εξάπτουν τη φαντασία μας; Ο κόσμος της τεχνολογίας κερδίζει, σήμερα, τον κόσμο του παραμυθιού, χωρίς να του αφήνει πολλά περιθώρια.  Συμβολικές μορ...

 Η παρακάτω παραβολή βρίσκεται στο Κολοσσιαίο  έργο μεταφυσικού περιεχομένου, το «Μαθναβί» γραμμένο από τον Πέρση ποιητή και δάσκαλο Θεολογίας Τζελαλεντίν Ρουμί το 1273. Στην Ιστορία αυτή απεικονίζεται η διαφορά μεταξύ θεολογικής και μυστικιστικής σκέψεως ανάμεσα στους δυο κορυφαίους πολιτισμούς των Ελλήνων και των Κινέζων. Αν θες μια παραβολή της κρυμμένης γνώσης, πες την ιστορία των Ελλήνων και των Κινέζων.-Είμαστε οι καλύτεροι καλλιτέχνες, είπαν οι Κινέζοι. -Κι όμως εμείς υπερέχουμε! Είπαν οι Έλληνες. Θα διαγωνιστείτε, είπε ο Σουλτάνος, και τότε  θα δούμε ποιος έχει δίκιο στον ισχυρισμό του. Παραχωρήσατε μας ένα ορισμένο δωμάτιο και ένα άλλο στους Έλληνες είπαν οι Κινέζοι.Τα δωμάτια ήταν απέναντι πόρτα με πόρτα. Οι κινέζοι ζήτησαν από το βασιλιά εκατό χρώματα. Έτσι ο πλούσιος μονάρχης άνοιξε το θησαυροφυλάκιο του και κάθε μέρα οι Κινέζοι έπαιρναν από την επιχορήγηση του τα χρώματα τους.  Για τη δική μας δουλειά χρώματα και αποχρώσεις δεν είναι κατάλληλα...

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία κουβαλούσε καθημερινά νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι τ ο οποίο στήριζε στους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού ώς τη μέση. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα. - Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη! - Μα γιατί; ρώτησ...

Τα μαθηματικά του παραμυθιού Τις «ρίζες» της Κοκκινοσκουφίτσας εντόπισαν ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Ντάραμ στη Βρετανία. Βάσει του προφορικού «ταξιδιού» του γνωστού παραμυθιού, οι ειδικοί ενδεχομένως να καταφέρουν να ξετυλίξουν την ιστορία της μετανάστευσης των λαών. Οι ερευνητές επικεντρώθηκαν στην ιστορία «Ο λύκος και τα παιδιά», η οποία εκτιμάται ότι ακούγεται σε διάφορες χώρες εδώ και 2.000 χρόνια. Η ιστορία βασίζεται σε έναν λύκο που υποδύεται μια κατσίκα-«γκουβερνάντα» με σκοπό να φάει τα κατσικάκια, υπογραμμίζοντας έτσι τους κινδύνους του να μιλάμε σε αγνώστους. Σύμφωνα με τους ίδιους, δύο βασικές εκδοχές του συγκεκριμένου παραμυθιού εξελίχθηκαν με την πάροδο των ετών. Η πρώτη ξεκίνησε στην Ευρώπη, ενώ η δεύτερη ακουγόταν κυρίως σε Αφρική και Ασία. Οι ειδικοί συνέκριναν τις ομοιότητες 72 σημείων που εντόπισαν σε 58 διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας που βρήκαν ανά τον κόσμο. Χρησιμοποιώντας ένα μαθηματικό μοντέλο, για να «πλέξουν» το εξελικτικό «φυλογενετικό» δέντρο...