noYes news

  «Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά. Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα. Σε λίγο δε θα χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι μας, σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο, πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα των ανθρώπων που ήμασταν.» Μέρες, Γ΄, Γιώργος Σεφέρης Αθήνα, 8.7.1940

 «Αυτό που βρίσκεται πίσω μας και αυτό που βρίσκεται μπροστά μας είναι μικρής σημασίας σε σύγκριση με αυτό που βρίσκεται μέσα μας». ~Ralph Waldo Emerson  Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εξοικειωμένοι με το φανταστικό παραμύθι "Ο Μάγος του Οζ". Στην ιστορία αυτή, ένας ανεμοστρόβιλος σήκωσε το σπίτι της Ντόροθι στο Κάνσας, με την ίδια μέσα, και το μετέφερε στη χώρα του Οζ.   Η αποστολή της Ντόροθι καθ' όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης περιπέτειας ήταν να επιστρέψει στο σπίτι της.  Οι κάτοικοι του Οζ της πρότειναν να ακολουθήσει τον κίτρινο δρόμο με τα τούβλα προς τη Σμαραγδένια Πόλη για να βρει τον Μάγο, ο οποίος υποτίθεται ότι θα τη βοηθούσε να επιστρέψει. Στη διαδρομή συνάντησε συντρόφους: το Σκιάχτρο, που ήταν πεπεισμένο ότι η ζωή του θα ήταν καλύτερη αν είχε μόνο μυαλό, τον Τενεκεδένιο, που επιθυμούσε καρδιά, και το Λιοντάρι, που πίστευε ότι του έλειπε το θάρρος. Καθένας από αυτούς τους χαρακτήρες πίστευε ότι του έλειπε κάτι και εμπιστευόταν τον θρυλικό Μάγο να ...

Κεφάλαιο Ι Κατεβαίνω το δρόμο.  Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.  Πέφτω μέσα.  Έχω χαθεί... Είμαι αβοήθητος... Δεν φταίω εγώ.  Χρειάζεται πολύς χρόνος για να βρω διέξοδο. Κεφάλαιο ΙΙ Περπατάω στον ίδιο δρόμο.  Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.  Κάνω ότι δεν την βλέπω. Πέφτω πάλι μέσα.  Δεν μπορώ να πιστέψω ότι βρίσκομαι στο ίδιο μέρος.  Αλλά δεν φταίω εγώ.  Εξακολουθεί να παίρνει πολύ χρόνο για να βγω έξω. Κεφάλαιο ΙΙΙ Περπατάω στον ίδιο δρόμο.  Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.  Το βλέπω ότι είναι εκεί.  Εξακολουθώ να πέφτω μέσα ... είναι μια συνήθεια.  Τα μάτια μου είναι ανοιχτά.  Ξέρω πού βρίσκομαι. Εγώ φταίω.  Βγαίνω αμέσως έξω. Κεφάλαιο IV Περπατάω στον ίδιο δρόμο.  Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.  Την παρακάμπτω. Κεφάλαιο V Περπατάω σε έναν άλλο δρόμο. ~Portia Nelson

Μια ιστορία από τους Τσερόκι που αποτυπώνει υπέροχα τη φύση του θυμού.  Ένα αγόρι λέει στον παππού του για την οργή του σε έναν φίλο που του είχε αδικήσει.  Ο παππούς του απαντά:  «Επίτρεψε μου να σου πω μια ιστορία. Και εγώ, μερικές φορές, ένιωσα μεγάλο μίσος για εκείνους που πήραν τόσα πολλά, χωρίς θλίψη για αυτό που κάνουν. Αλλά το μίσος σε κουράζει και δεν βλάπτει τον εχθρό σου. Είναι σαν να παίρνεις δηλητήριο και να εύχεσαι να πεθάνει ο εχθρός σου. Έχω αγωνιστεί με αυτά τα συναισθήματα πολλές φορές.  Γιε μου, η μάχη είναι ανάμεσα σε δύο λύκους μέσα σε όλους μας. Ένας λύκος φέρνει ευτυχία. Είναι χαρά, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, γαλήνη, ταπεινότητα, καλοσύνη, καλοσύνη, ενσυναίσθηση, γενναιοδωρία, αλήθεια, συμπόνια και πίστη. Αλλά ο άλλος λύκος ... αχ!  Το πιο μικρό πράγμα θα τον στείλει σε ψυχραιμία. Παλεύει με όλους, όλη την ώρα, χωρίς λόγο. Δεν μπορεί να σκεφτεί γιατί ο θυμός και το μίσος του είναι τόσο μεγάλα. Μερικές φορές είναι δύσκολο να ζήσω με αυτούς τους...

 Από τον τοίχο της ψυχολόγου Τερέζας Βαλαβάνη . Εκπληκτικό!  Πίσω από κάθε ευτυχισμένο παιδί υπήρξε κάποιος ενήλικας  που το  κατάλαβε και που το άκουσε...  Η Gillian είναι 7 ετών, κορίτσι που δεν μπορεί να κάτσει στο σχολείο. Συνέχεια σηκώνεται, αφαιρείται, πετά στα σύννεφα και δεν παρακολουθεί τα μαθήματά της. Οι δασκάλες της στεχαχωριούνται, την τιμωρούν, την πιέζουν, την επιβραβεύουν όταν παρακολουθεί, αλλά τίποτα δεν την διορθώνει. Η Gillian δεν καταφέρνει να κάτσει και δεν μπορεί να παρακολουθεί. Όταν επιστρέφει σπίτι της, η μητέρα της την τιμωρεί. Όχι μόνο έχει κακούς βαθμούς και τιμωρίες στο σχολείο, αλλά εξ αιτίας τους υποφέρει και στο σπίτι. Μια μέρα κάλεσαν τη μητέρα της στο σχολείο. Η κυρία, έτοιμη να εισπράξει κακά νεά περίμενε, όταν κάποιος την πιάνει από το χέρι και την οδηγεί στην αίθουσα συνεντεύξεων. Η δασκάλα την ενημερώνει για πιθανή νοητική αρρώστια ή διάσπαση προσοχής. Ίσως είναι υπερκινητικότητα ή χρειάζεται φαρμακευτική υποστήριξη. Κατά τ...

Γιαγιά, πώς αντιμετωπίζεις τον πόνο; - Με τα χέρια, μωρό μου. Αν το κάνεις με το μυαλό, ο πόνος αντί να μαλακώνει, γίνεται ακόμα πιο σκληρός. - Με τα χέρια γιαγιά; - Ναι, ναι. Τα χέρια μας είναι οι κεραίες της ψυχής μας. Αν τα κάνεις να κινηθούν ράβοντας, μαγειρεύοντας, ζωγραφίζοντας, πλέκοντας, αγγίζοντας ή βυθίζοντας τα στη γη, στέλνουν ερωτικά σημάδια στο βαθύτερο μέρος του εαυτού σου. Και η ψυχή σου καταπραΰνεται επειδή της δίνεις σημασία. Οπότε δεν χρειάζεται πλέον να σου στέλνει πόνο.  Μετακίνησέ τον μωρό μου, ξεκίνα να δημιουργείς και όλα όσα υπάρχουν μέσα σου θα κινηθούν. Ο πόνος δεν θα περάσει. Αλλά θα γίνει το μεγαλύτερο αριστούργημα. Και δεν θα πονάς πια. Επειδή θα έχεις καταφέρει να κεντήσεις την ουσία του. Teresa Valavani . Ψυχολόγος [ via ]

   Τίποτα δε φεύγει μέχρι να μας διδάξει αυτό που χρειάζεται να μάθουμε.Με τον καιρό μαθαίνει κανείς τη λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι και να αλυσοδένει μια ψυχή. Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει: στηρίζομαι και ότι συντροφικότητα δε σημαίνει: ασφάλεια..κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει…. Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες του με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο για να κάνεις σχέδια…και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση. Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς πως αν είναι υπερβολική,ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει. Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο και διακοσμεί την δική του ψυχή αντί να περιμένει κάποιον άλλο να του φέρει λουλούδια. Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί πραγματικά ν’ αντέξει,πως είναι πραγματικά δυνατός, πως πραγματικά αξίζει και μαθαίνει και μαθαίνει…με κάθε του ...

Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΙ μπορεί κανείς να τους φανταστεί απίστευτα γέρους, αυτοί ακριβώς κάνουν και τους καλύτερους γέρους. Το ΟΤΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ αρέσει να επιδεικνύονται λιγάκι και ταυτόχρονα μπορεί να τολμούν κάποια πράγματα, κάτι που οι γέροι δεν μπορούν πια να κάνουν, τελικά δεν είναι ανυπόφορο. Τα πράγματα όμως γίνονται άσχημα εκείνη την ολέθρια στιγμή που ο γέρος, ο αδύναμος, ο συντηρητικός, ο φαλακρός, ο οπαδός της παλιάς μόδας το παίρνει προσωπικά και μονολογεί: το κάνουν σίγουρα για να με πειράξουν! Από τη στιγμή αυτή τα πράγματα γίνονται ανυπόφορα κι αυτός που σκέφτεται έτσι είναι χαμένος. Το ΝΑ ΤΟΝΙΖΟΥΜΕ ή να οργανώνουμε τα νιάτα δεν το συμπαθούσα ποτέ. Νέοι και γέροι υπάρχουν τελικά μόνο μεταξύ των μέτριων ανθρώπων. Όλοι οι προικισμένοι και πιο ξεχωριστοί άνθρωποι είναι πότε γέροι και πότε νέοι, έτσι όπως είναι πότε χαρούμενοι και πότε λυπημένοι. Δουλειά των μεγαλυτέρων είναι να χειρίζονται την ικανότητά τους ν’ αγαπούν πιο ελεύθερα, πιο παιχνιδιάρικα, πιο έ...

Είμαστε όλοι εκεί. Ο φόβος, το άγχος, η κατάθλιψη, ο υπαρξιακός φόβος ... αυτές είναι κοινές παρενέργειες της ανθρώπινης κατάστασης και μέρος της εμπειρίας της ζωής. Όπου κι αν βρεθήκατε στην ιστορία ή ότι μπορεί να συμβαίνει στην παγκόσμια κοινωνία, το άγχος, η κατάθλιψη και άλλες ψυχικές και συναισθηματικές προκλήσεις παρουσιάζονται σε όλους μας κάποια στιγμή στο ταξίδι μας στη ζωή. Ο Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος (341 - 270 π.Χ.) αναγνώρισε τα βάσανα μέσα του και των συναδέλφων του ανδρών και γυναικών. Ίδρυσε τη σχολή φιλοσοφίας της Επικουρίας που προώθησε την τέχνη της απλής ζωής. Ο επικουριανισμός έγινε μια από τις πιο σημαντικές φιλοσοφίες στην αρχαιότητα. Δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε από τον Θεό Στην ελληνιστική περίοδο, οι θεοί ήταν παντοδύναμες, πανίσχυρες οντότητες που έκαναν μαριονέτες την ανθρωπότητα. Πιστεύεται ευρέως ότι αν κάποιος εξόργισε τους θεούς, θα είχε ως αποτέλεσμα βασανιστήρια και τιμωρία κατά τη διάρκεια της ζωής και μετά το θάνατο . Ο Επίκουρος, αντίθετα, δεν π...

  " Οι έσχατοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι."  Ίσως σε δέκα χιλιάδες χρόνια, σ' εκατό χιλιάδες χρόνια, σ' ένα εκατομμύριο χρόνια, σ' εκατό εκατομμύρια χρόνια, ο άνθρωπος θα γελάει, θα γελάει, τ' ακούτε, με όλα όσα σκεφτόμαστε, κάνουμε, λέμε, γράφουμε, με όλα όσα αποκαλούμε δόξα, τιμή, μεγαλείο, ηρωισμό, τέχνες, επιστήμες, κάλλος, ισχύ, μεγαλοπρέπεια, θαυμασμό ...  Antoine Wiertz

  Η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη εννοιολογική γλώσσα της γης, δηλαδή η μόνη γλώσσα στην οποίαν το σημαίνον (όνομα) εμπεριέχει απολύτως και άνευ παρερμηνείας το σημαινόμενον (νόημα). Το ότι δίδονται σήμερα δια κάθε λέξιν της Ελληνικής καθομιλουμένης διάφορες ερμηνείες, αυτό είναι απόδειξις της απώλειας της σοφίας, η οποία ενυπάρχει στη γλώσσα μας, από τους σημερινούς χρήστες αυτής, δηλαδή από εμάς τους σημερινούς Έλληνες. Όμως, σχετικά με το θέμα αυτό, υπάρχει ένας πραγματικός θησαυρός της Ελληνικής Γραμματείας, τον οποίον θα πρέπει όλοι οι Έλληνες να τον μελετήσουν. Είναι ο Πλατωνικός διάλογος «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», ο οποίος αναφέρεται ακριβώς στην ιστορία, φιλοσοφία και ετυμολογία των ονομάτων της Ελληνικής γλώσσας. Ειδικά όσοι διακατέχονται από τον ετυμολογικόν της γλώσσας μας οίστρον, θα πρέπει απαραιτήτως να αναγνώσουν προσεκτικά τον εν λόγω διάλογο. Περί του ονόματος «άνθρωπος», δίδεται από τον Σωκράτη στον «ΚΡΑΤΥΛΟ» η ακόλουθος ετυμολογική ερμηνεία (την παραθέτω εδώ σε μετάφρασι): ΣΩΚ...

  Να μάθουμε να αγκαλιάζουμε την υγρασία που είναι ζωή  Υπάρχει μια αντίφαση στην επιθυμία να είσαι απόλυτα ασφαλής σε ένα σύμπαν του οποίου η φύση είναι στιγμιαία και ρευστή. Η σοφία είναι η άμεση κατανόηση της ρευστότητας της ζωής. Αλλά η αντίφαση είναι λίγο βαθύτερη από την απλή σύγκρουση μεταξύ της επιθυμίας για ασφάλεια και του γεγονότος της αλλαγής.  Αν θέλω να είμαι ασφαλής, δηλαδή, προστατευμένος από τη ροή της ζωής, θέλω να είμαι ξεχωριστός από τη ζωή. Ωστόσο, είναι αυτή η αίσθηση της ξεχωριστής προσωπικότητας που με κάνει να αισθάνομαι ανασφαλής. Για να είμαι ασφαλής σημαίνει να απομονώσω και να εμπλουτίσω το «εγώ», αλλά είναι μόνο το συναίσθημα του να είσαι απομονωμένος στο «εγώ» που με κάνει να αισθάνομαι μοναχικός και φοβισμένος.  Με άλλα λόγια, όσο μεγαλύτερη ασφάλεια μπορώ να αποκτήσω, τόση περισσότερη θέλω. Για να το πούμε ακόμα πιο ξεκάθαρα: η επιθυμία για ασφάλεια και το αίσθημα ανασφάλειας είναι το ίδιο πράγμα .  Για να κρατήσετε την αναπνοή σ...

Paulo Coelho: Αυτό που ψάχνεις εσύ, σε ψάχνει επίσης! Ο Πάολο Κοέλιο , ένας από τους πιο διάσημους συγγραφείς της εποχής μας , ξεχωρίζει για το μοναδικό του όραμα για τον κόσμο και την ακλόνητη αισιοδοξία. Τα έργα του εμπνέουν εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο , προτρέπουν τους ανθρώπους να πιστεύουν στα θαύματα και δίνουν ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Μέχρι στιγμής , ο συγγραφέας έχει δημοσιεύσει πάνω από 20 βιβλία, με το πιο γνωστό να είναι «Ο Αλχημιστής» , που παρέμεινε για πολύ καιρό στην πρώτη δεκάδα των best sellers . Ακολουθούν επιλεγμένα αποσπάσματα του μεγαλοφυούς αυτού συγγραφέα για τη ζωή , την αγάπη και το πεπρωμένο του ανθρώπου  1. Όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ , το σύμπαν όλο θα συνωμοτήσει για να γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα  2. Η ζωή είναι πάντα σε αναμονή της κατάλληλης στιγμής για τη δράση. 3. Τα πάντα στον κόσμο δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαφορετικές εκδηλώσεις του ίδιου πράγματος . 4. Μερικές φορές χρειάζεται να γυρίσετε όλο τον κόσμο για να ...

Vangelis - The Stephen Hawking Tribute : Seize the Moment Πώς θα τροφοδοτήσουμε έναν ολοένα αυξανόμενο πληθυσμό, θα παρέχουμε καθαρό νερό, θα παράγουμε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, θα προλάβουμε και θα θεραπεύσουμε ασθένειες και θα επιβραδύνουμε την παγκόσμια κλιματική αλλαγή; Ελπίζω ότι η επιστήμη και η τεχνολογία θα παράσχουν τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά θα απαιτήσουν τη γνώση και την κατανόηση των ανθρώπων, των ανθρώπων για την εφαρμογή της λύσης... Professor Stephen Hawking Music composed, arranged and performed by Vangelis. Dimitris Tsakas on alto sax. Lyrics: The Words are written and cited by Professor Stephen Hawking (computerized voice of Professor Stephen Hawking " Γνωρίζω πολύ την ακρίβεια του χρόνου. Άδραξε τη στιγμή. Δράσε τώρα. Πέρασα τη ζωή μου ταξιδεύοντας σε όλο το σύμπαν μέσα στο μυαλό μου. Μέσω της θεωρητικής φυσικής προσπάθησα να απαντήσω σε μερικά από τα μεγάλα ερωτήματα αλλά υπάρχουν και άλλες προκλήσεις, άλλα μεγάλα ερωτήματα που πρέπει ν...

Συμβουλές από τον άνθρωπο που μελετά τα συστήματα που μας στηρίζουν -  Ο Τσάρλυ Βέρον έχει δει πράγματα που δεν θα δουν ποτέ άλλοι άνθρωποι.  Ο κορυφαίος εμπειρογνώμονας στον κόσμο για τα κοράλλια, έχει την περίεργη διάκριση ότι μπορεί να είναι το μόνο άτομο στον κόσμο που θα ζήσει ποτέ για να δει τους περισσότερους μαγικούς κοραλλιογενείς υφάλους σε ολόκληρο τον κόσμο, πολλοί από τους οποίους έχουν πλέον φύγει. Όπως το όνομα του πρόσφατα δημοσιευμένου του απομνημονεύματος, A Life Underwater , το 50ετές πάθος του Τσάρλι για τους κοραλλιογενείς υφάλους του έχει δώσει ώρες και ώρες κάτω από το νερό , σε όλο τον κόσμο, ικανοποιώντας την περιέργειά του και το θαύμα του για τα όμορφα κοράλλια. Η σχέση αγάπης του με την επιστήμη άρχισε όταν ήταν λίγο αγόρι. Περπατούσε τις πισίνες και τις λίμνες κοντά στο σπίτι του στο βόρειο τμήμα του Σίδνεϊ. Γεννήθηκε John Veron, σύντομα αποκαλούσε τον Charlie, μετά τον διάσημο Charles Darwin, λόγω του εξαιρετικού του ενδιαφέροντος για φυσικά δείγμ...

«Πιστεύουμε ότι αρμονία σημαίνει το να έχουμε πράγματα και ν΄ αγωνιζόμαστε για περισσότερα απ΄ αυτά τα πράγματα. Αλλά αφθονία πραγματικά σημαίνει, ότι η αιωνιότητά μας και το σύμπαν μας είναι κάτι το ατέλειωτο. Είναι ένας διαφορετικός τρόπο ς να βλέπουμε. Πάντα μου άρεσε αυτή η μικρή παρακάτω ιστορία με τα ψάρια που χαρακτηρίζει πολύ όμορφα την πρόθεση αυτού του Κεφαλαίου: «Με συγχωρείς, είπε ένα ψάρι της θάλασσας σ΄ ένα άλλο, εσύ είσαι πιο τακτικό και με πιο πολλή πείρα από μένα, κι ίσως να μπορείς να με βοηθήσεις. Πες μου, που μπορώ να βρω αυτό το πράγμα που το λένε θάλασσα; Το ψάχνω παντού, αλλά χωρίς αποτέλεσμα». «Η θάλασσα», είπε το άλλο ψάρι, «είναι αυτό που μέσα του κολυμπάς τώρα». «Α, ώστε αυτό είναι; Μα αυτό είναι μονάχα νερό. Εκείνο που ψάχνω εγώ είναι η θάλασσα», είπε το μικρότερο ψάρι, νιώθοντας μεγάλη απογοήτευση. Κι εμείς το ίδιο κολυμπούμε μέσα στην ολοκληρωτική αφθονία. Δεν χρειάζεται λοιπόν να προσπαθούμε να την βρούμε. Άσχετα με το πόσο μακριά εκείνο το μικρό ψάρ...