Ρώμη, ΕΣΣΔ ή Γαλλική Επανάσταση, το ιστορικό αναλογικό μενού, της εποχής;
Η βασική δυναμική είναι τελικά η απώλεια της κοινωνικής συνοχής εντός των κυβερνώντων ελίτ και γενικά στην κοινωνική τάξη.
Υπάρχει ένα σίγουρο τέλος των ημερών που αισθάνεται την ευφορία ότι ο κόσμος δεν τελείωσε στις 3 Νοεμβρίου. Και ποιος καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουμε τη νίκη αυτού που περνάει για κανονικότητα με ένα μανιακό ράλι στο χρηματιστήριο;
Είναι σαν να γνωρίζουν όλοι ότι δεν υπάρχει επιστροφή στις καλές παλιές μέρες μιας καλά λαδωμένης αυτοκρατορικής μηχανής που μασάει οποιοδήποτε και όλα τα εμπόδια, και αυτή η συνειδητοποίηση είναι τόσο τρομακτική που η ανάγκη να προσποιούμαστε τα πάντα είναι μια χαρά, μια χαρά που κατακλύζει το τελευταίο υπόλοιπο τωνδεσμών με την πραγματικότητα.
Και δεδομένου ότι υπάρχει μια σύντομη διακοπή μεταξύ μαχών μονομάχων, ενώ οι συνοδοί του Κολοσσαίου αφαιρούν τους πεσμένους ήρωες από την τελευταία ψυχαγωγία, ας παίξουμε το ιστορικό παιχνίδι αναλογίας : ποια κατάρρευση θα παρακολουθήσει η Αμερική πιο στενά; Της Ρώμης γύρω στο 475 μ.Χ., της ΕΣΣΔ το 1989 ή της Γαλλικής Επανάστασης γύρω στο 1789;
Είμαι στον πειρασμό να συμπεριλάβω τη δυναστεία τραγουδιού της Κίνας γύρω στο 1276 μ.Χ., αλλά το ανάλογο της εισβολής της Μογγολίας δεν είναι πιθανό. Η αυτοκρατορία των Χμερ περίπου το 1350-1430 μ.Χ. και ο πολιτισμός των Μάγιας τον 9ο αιώνα μπορεί να είναι εξαιρετικές αναλογίες, αλλά δεν είναι αρκετά γνωστά για αυτές τις περίπλοκες παρακμές που να κάνουν μια αναλογία περισσότερο από εικασία.
Η Ρώμη, η ΕΣΣΔ και η Επαναστατική Γαλλία είναι όλες συναρπαστικές αναλογίες εξαιτίας της υβριστικής ανυπομονησίας των σπασμένων ελίτ τους, καθώς οι προκαταλήψεις σταθερότητας κατέρρευσαν γύρω τους. Παρόλο που ο Nέρων δεν έπεσε στην πραγματικότητα, ενώ η Ρώμη κάηκε και η Mαρία Αντουανέττα δεν έβγαλε το "Αφήστε τους να τρώνε brioche" όταν ειδοποιήθηκε ότι οι χωρικοί δεν είχαν ψωμί (ή ακριβέστερα, δεν μπορούσαν πλέον να το αντέξουν οικονομικά), αυτοί οι μύθοι είναι εύχρηστοι εγκλωβισμοί η αποσύνδεση από την πραγματικότητα που έπληξε τις ελίτ τα τελευταία χρόνια πριν από τον κατακλυσμό του μη γραμμικού χάους να κατακλύσει τα καθεστώτα.
Ενώ οι ιστορικοί συγκεντρώνουν αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με σημεία ανατροπής όπως πανδημίες, οικολογικές ζημιές, εισβολές, ξηρασίες, πληθωρισμό κ.λπ., η βασική δυναμική είναι τελικά η απώλεια της κοινωνικής συνοχής εντός των κυβερνώντων ελίτ και γενικά στην κοινωνική τάξη.
Ως γενικότητα, η μονιμότητα του status quo θεωρείται δεδομένη από ελίτ, οι οποίες στη συνέχεια αισθάνονται ελεύθεροι να διαφωνούν μεταξύ τους για τα λάφυρα του πλούτου και της εξουσίας που αποσπάται από τις δικές τους μάχες. Οι ελίτ είναι τυφλοί στη διάβρωση των θεμελίων της δύναμής τους.
Καθώς ξετυλίγεται η συνοχή των ελίτ, ξετυλίγονται επίσης οι δεσμοί που ενώνουν τις ελίτ με τις μάζες.
Ένα στρατόπεδο εντός των ελίτ αναγνωρίζει τον κίνδυνο και επιδιώκει μεταρρυθμίσεις , αλλά οι μεταρρυθμίσεις είναι πολύ λίγες, πολύ αργά και, εν πάση περιπτώσει, οι ελίτ που προσκολλώνται πιο έντονα στην σταθερότητα του παρελθόντος, φέρνουν το μεταρρυθμιστικό κίνημα σε ακινησία.
Καθώς αποκαλύπτεται η κοινωνική συνοχή , τα συστήματα που κάποτε φαινόταν αμετάβλητα (δηλαδή γραμμικά ) εμφανίζουν ξαφνικά μη γραμμική δυναμική στην οποία μέτριες αλλαγές που θα είχαν κάνει μικρή διαφορά μετο παρελθόν τώρα απελευθερώνουν διαταραχές που καταστρέφουν το καθεστώς.
Επιλέξτε λοιπόν, Αμερική: ποια είναι η πλησιέστερη αναλογία; Ένα σκληροτικό πολιτικό γραφείο των ηλικιωμένων που ζούσαν στο παρελθόν, μια ελίτ που παλεύει ενώ το έθνος διαλύεται, ή μια ελίτ που δεν έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα που ισχυρίζεται ότι ο πληθωρισμός είναι μηδενικός, ενώ ο πληθυσμός δεν μπορεί πλέον να αντέξει οικονομικά;
Όλοι οδηγούν στον ίδιο προορισμό...
Στοιχεία από το άρθρο του Charles Hugh Smith μέσω του ιστολογίου OfTwoMinds
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου