"Και του λόγου σου, άγιε Ονούφριε, που θες να με ξομολογήσεις, σούριξε, με τί μούτρα, δε μου λες, θα παρουσιαστείς μπροστά στο Θεό; Πας κι έρχεσαι στο χωριό και κορδώνεσαι σαν κόκορας, τρώει κι η αγιοσύνη σου το καταπέτασμα, κι αν έρθει ένας φτωχός, την ώρα που την τυλώνεις, και σου χτυπήσει την πόρτα, μαλακώνεις τη φωνή σου, γεζουίτη, και λες : Ο Θεός να σε κυβερνήσει, αδερφέ μου. Κι εγώ πεινώ!" και την ώρα εκείνη τρέχουν τα ξύγκια από τα γένια σου, τραγόπαπα! Κι αλίμονο στον κακομοίρη το φτωχό που θα πεθάνει και δεν έχει τα θαφτικά του. Τον αφήνεις και βρωμίζει! Έχεις πάντα ανοιχτή την παλάμη σου και μοσκοπουλάς το Χριστό. Τόσο ο αγιασμός, τόσο η βάφτιση, τόσο το ευκέλαιο, τόσο η στεφάνωση - έβγαλες και συ ταρίφα, αγιογδύτη, και την κόλλησες στην πόρτα της Παράδεισος και στέκεσαι απόξω και τελαλίζεις "Πλέρωσε, ραγιά, πλέρωσε, αλλιώς δεν μπαίνεις!"
