Η σύγχρονη Ελλάδα είναι σίγουρα απ' τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες όπου η απεριόριστη επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος μερίδας πολιτών της έρχεται σε ευθεία σύγκρουση, εδώ και χρόνια, με το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.
Μια απ' τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες όπου το κράτος (πολιτική έκφραση του εθνικού συνόλου που έχει το μονοπώλιο χρήσης νόμιμης εξουσίας επ' αυτού) εκδηλώνει διαχρονικά την αδυναμία του να ελέγξει τις ιδιωτικές τάσεις για κέρδος απ' τη στιγμή που τις κατοχυρώνει θεσμικά και τις ενισχύει προγραμματικά με την εντύπωση ότι συμβάλλει στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου.
Σ' αυτήν τη βάση της κοινωνικής δομής στην Ελλάδα που ανατροφοδοτεί ανέκαθεν την τάση των λίγων για αλόγιστο και ανεξέλεγκτο ιδιωτικό πλουτισμό(άγρια εκμετάλλευση των στοιχείων της φύσης, θαλασσών, ποταμών κλπ, από βιομηχανικές μονάδες και μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις με σκοπό το υλικό κέρδος των ιδιοκτητών τους) βρίσκεται η αιτία της σταδιακής υποτίμησης της αξίας του περιβάλλοντος στην Ελλάδα.
Αιτία που οδήγησε σταδιακά στην μεταβολή, την αλλοίωση της φυσιογνωμίας του. Οδήγησε στην αλόγιστη καταστροφή του φυσικού χώρου στον οποίο ζούμε, αλλά και την καταστροφή των μνημείων που ο πολιτισμός αιώνων μάς κληροδότησε.
Ένα τέτοιας έκτασης και επικινδυνότητας κακό δεν μπόρεσε φυσικά να αντιμετωπιστεί με αισθητική ή άλλου είδους θεραπευτική αγωγή παρά μόνο με την πολιτική, γιατί το πρόβλημα προστασίας του περιβάλλοντος είναι θέμα πολιτικό, όπως πολιτικά είναι όλα τα θεμελιώδη προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα έθνος και, εν προκειμένω, το έθνος μας.