Η βόλτα με βάρκα στον καταρράκτη της συστηματικής κατάρρευσης δεν είναι δραματική, είναι τεμπέλισα παρασυρόμενη: ένας τεμπέλικος εφησυχασμός που κάνει περισσότερα από ό, τι στο παρελθόν θα λειτουργήσει ξανά και με μια εξίσου τεμπέλικη άγνοια για το πόσο μακριά το σύστημα έχει παρασυρθεί από το σημείο που τα πράγματα λειτούργησαν πραγματικά.
1. Τα συστήματα που εξελίχθηκαν για να λειτουργήσουν σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικο-πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο πριν από 50 ή 75 χρόνια συνέχισαν να προσθέτουν πολυπλοκότητα και κόστος επειδή υπήρχε διαθέσιμη χρηματοδότηση βάσει χρέους, όχι επειδή γινόταν πιο αποτελεσματική ή αποτελεσματική.
Δεν υπάρχει δημοσιονομική πειθαρχία πουθενά στο σύστημα εδώ και δεκαετίες. Τα χρέη-δουλοπάροχοι μπορούν πάντα να «σώσουν τον εαυτό τους» δανείζοντας περισσότερα και αναχρηματοδοτώντας το παλιό τους χρέος. Η πιθανότητα ύπαρξης τέλους παιχνιδιού σε αυτό το τεχνούργημα έχει έκπτωση. Μια κατάρρευση του χρέους όταν μπορούμε να εκτυπώσουμε όσα χρήματα θέλουμε είναι «αδύνατη».
2. Το κοινωνικοπολιτικο-οικονομικό πλαίσιο έχει αλλάξει και έτσι τα συστήματα του status quo είναι μη προσαρμοσμένα, δηλαδή ξεπερασμένα, αλλά όλα τα εδραιωμένα συμφέροντα είναι τόσο παντρεμένα για να διατηρήσουν τα πάντα όπως είναι ότι το σύστημα μπορεί να ανταποκριθεί μόνο ασυνέπεια.
3. Οι συστηματικές μετακινήσεις συμβαίνουν τόσο αργά που δεν γνωρίζουμε καν την απώλεια συνοχής, εκτός εάν συγκρίνουμε το τρέχον σύστημα με ένα προηγούμενο καθορισμένο σημείο ή το εξετάσουμε από την προοπτική της εκκίνησης από το μηδέν: τι θα ήταν το πιο βιώσιμο, πιο αποτελεσματικό και το παραγωγικό σύστημα μοιάζει αν το σχεδιάσαμε από το μηδέν;
Σίγουρα δεν θα ήταν το σύστημα που έχουμε τώρα, αλλά όσοι επωφελούνται από το τρέχον σύστημα δεν θα επιτρέψουν ποτέ καμία πραγματική αλλαγή, μήπως η τροφοδοσία τους λάβει λιγότερη κλίση.
(Στοιχεία από το άρθρο του Charles Hugh Smith via OfTwoMinds blog)
Πόσο δίκιο έχει... Έτσι απλά την πληρώνει η ανθρωπότητα
Mr Thinker
posiVite