αναφέρεται στον Γκιλγκαμές, - πιθανώς - υπαρκτό βασιλιά της σουμεριακής πόλης Ουρούκ που έζησε τον 26o ή 27o αιώνα π.Χ. Η ιστορία είναι με λίγα λόγια:
Όταν πέθανε ο φίλος του Ενκιντού, ο Γκιγκαλμές αποφάσισε να βρει το μυστικό της αθανασίας. Μετά από περιπέτειες συνάντησε τον Ουτ-Ναπιστίμ, ο οποίος τον καιρό του κατακλυσμού, είχε κατασκευάσει ένα πλωτό μέσο που τον βοήθησε να σωθεί αυτός και η οικογένειά του. Ο Ουτ-Ναπιστίμ ήξερε πού βρισκόταν το μαγικό φυτό, το οποίο έκανε αθάνατο όποιον το έτρωγε. Ο Γκιλγκαμές βρήκε τελικά το φυτό, αλλά ένα φίδι πρόλαβε και του το έκλεψε και τελικά έμεινε θνητός.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι άνθρωποι αποκτούν την αθανασία με τα δημιουργήματα του πολιτισμού τους, που μένουν αθάνατα στην ιστορία και στις μνήμες των επόμενων γενεών
Από αυτόν τον βαβυλωνιακό μύθο προέρχεται ο εβραϊκός μύθος του Κατακλυσμού του Νώε καθώς και ο ελληνικός του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα. Ακόμα φαίνεται ότι από αυτό το έπος άντλησαν οι Εβραίοι τον μύθο του Αδάμ, της Εύας και του φιδιού.
Το έπος του Γκιγκαλμές
Ακούστε με οι μεγάλοι της Ουρούκ.
θρηνώ τον Ενκιντού, το φίλο μου,
βαριά στενάζω σα γυναίκα που θρηνεί,
κλαίω τον αδελφό μου.
Ε! Ενκιντού, τ' αγριογάιδουρο κι η γαζέλα
που στάθηκαν πατέρας σου για μένα
και τα τετράποδα που βόσκαγαν μαζί σου
θρηνούν για σένα.
Του κάμπου και των λιβαδιών τ' αγρίμια,
οι δρόμοι μες στ' αγαπημένο σου κεδρόδασο
νύχτα και μέρα μουρμουρίζουν.
Και ο μεγάλος της τειχόκλειστης Ουρούκ
θρηνεί για σένα το δάχτυλο της ευλογίας
τεντώνεται σε θρήνο.