Δύσκολα που μεταφέρεται η χαρά.
Αν και ένα φτερό, λες κι είναι ατσάλι.
Δεν κουνιέται. Στέκεται σε αυτόν που την έχει.
Δεν πάει σε άλλον.
Ξένο.
Σαν σκύλος-
που δεν ξεμακραίνει από το αφεντικό του.
Εν αντιθέσει με τη λύπη-που εύκολα πάει στον απέναντι.
Τον ακουμπάει. Τον αγγίζει. Ενίοτε τον σκίζει.
Στα δύο. Μπορεί και στα χίλια.
Ενώ η χαρά ποιον έλιωσε που να μην είναι δικός της;
Ποιον αγάπησε πέρα από τον ομοτράπεζο.
Θέλει μεγάλη συγγένεια η χαρά για να βγει από το καβούκι της.
Θέλει στόμα μεγάλο να χωρέσει το γέλιο της.
Θέλει μεγάλα χέρια για να αγκαλιάσει.
Και μια θάλασσα αισθήματα για να σε φτάσει το κύμα της.
Όταν συναντώ χαρά άλλου, σκύβω το κεφάλι.
Μη με δει πόσο κλαίω που είχα την τύχη να την δω.
Γέλα μου όταν με βλέπεις.
Λιγώνομαι.
Από το θαύμα...
-ΑΓΝΩΣΤΟΥ-