Ο Πυθαγόρας ανακάλυψε την φυσική σχέση που εκφράζεται σαν αναλογίες μεταξύ ύλης και ήχου. Λέγεται επίσης ότι εφηύρε το μονόχορδο που ήταν μία τεντωμένη χορδή εντέρου σε ξύλινη σανίδα με ηχητικές σκάλες μελετώντας την σχέση των αριθμών έτσι με τους ήχους.
Η μουσική των σφαιρών στην Πυθαγόρεια φιλοσοφία είναι η αρμονία που παράγεται από τα ουράνια σώματα στις τροχιές τους και η οποία δεν μπορεί να ακουστεί από τους ανθρώπους. Ο Πυθαγόρας δίδασκε ότι οι κινήσεις των αστεριών κυβερνιώταν από σταθερούς νόμους οι οποίοι σύμφωνα με τους αριθμούς μπορούν να δώσουν αρμονία στους ήχους. Οι τέλειες αρμονίες οι οποίες δημιουργούν οι κινούμενοι πλανήτες στο σύμπαν επεκτάθηκε από τον Πλάτωνα και απορρίφθηκε από τον Αριστοτέλη. Οι άνθρωποι βρίσκονται μεταξύ της τέλειας αρμονίας των ουράνιων σωμάτων και του πιθανού χάους και αναρχίας των κατώτερων κόσμων.
Πολλά χρόνια μετά τον Πυθαγόρα ο Κέπλερ στις αρχές του 17ου αιώνα έκδωσε την εργασία του Harmonices Mundi (1619). Αυτή η εργασία προσπάθησε να εξηγήσει την αρμονία στον κόσμο. Ο τρίτος νόμος σε αυτήν την δουλειά βασίστηκε στην Γεωμετρία από την οποία ο Κέπλερ παρέδωσε μία θεωρία της μουσικής αρμονίας και μετά μία κοσμολογία του σύμπαντος και της Γης.
Ο Κέπλερ προσπαθούσε να βρει κοινούς κανόνες μεταξύ μουσικής και της κίνησης στο ηλιακό μας σύστημα. Η δικιά του μουσική των σφαιρών βασίζεται στην σχέση μικρότερης και μεγαλύτερης γωνιακής τροχιάς του κάθε πλανήτη από τον Ήλιο. Έτσι ο Κέπλερ όρισε στους πλανήτες μουσικά διαστήματα και μουσική κίνηση. Ο επιστήμονας περιγράφει τις ιδέες αυτές σαν την Θεϊκή εναρμόνιση των ουράνιων κινήσεων μέσα από το αρμονικό σύστημα μουσικής κλίμακας.