Οι οικονομικές συζητήσεις θα ήταν πολύ καλύτερες αν γίνει κατανοητό ότι κανείς δεν λαμβάνει «βοήθεια» σε δολάρια, ευρώ, γιεν, λίρες ή γιουάν. Λαμβάνουν τα αγαθά για τα οποία μπορούν να ανταλλαχθούν αυτά τα νομίσματα. Τα χρήματα από μόνα τους δεν τροφοδοτούν, στεγάζουν ή ντύνουν. Είναι χρήσιμο μόνο στο βαθμό που γίνεται αποδεκτό από τους παραγωγούς πραγματικών αγαθών και υπηρεσιών.
Αυτή η απλή αλήθεια είναι ελπικά χρήσιμη ως σκηνικό σε ό, τι συμβαίνει στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή.
Όπως ανέφερε η Liz Alderman των New York Times την Τρίτη, οι Ευρωπαίοι υφίστανται επί του παρόντος μάλλον οδυνηρές περικοπές θέσεων εργασίας. Σύμφωνα με τα λόγια της Alderman, «Στην BP, 10.000 θέσεις εργασίας. Στη Lufthansa, 22.000. Στη Renault, 14.600».
Η κατανάλωση είναι συνέπεια, όχι μοχλός οικονομικής ανάπτυξης.
Γι 'αυτό οι Ευρωπαίοι αναγκάζονται τώρα να αντιμετωπίσουν μια σκληρή πραγματικότητα. Καμία χώρα ή ήπειρος δεν κατανάλωσε ποτέ την πορεία της προς την ευημερία. Η κατανάλωση είναι η ανταμοιβή μετά την παραγωγή.
Ω, λοιπόν, οι ευρωπαίοι πολιτικοί παρακάμπτονταν τους παραγωγούς της ηπείρου μόνο για να τους δώσουν ευρώ, λίρες και φράγκα, ώστε να συνεχίσουν να καταναλώνουν. Είναι βιώσιμο για λίγο, αλλά αν μεγάλο μέρος της ηπείρου και μεγάλο μέρος του κόσμου δεν παράγει, τελικά οι παραγωγοί του πλούτου που επιτρέπουν τα φυλλάδια θα αντιμετωπίσουν τη δική τους πραγματικότητα. Το τελευταίο είναι εκείνο που λέει ότι καμία επιχείρηση δεν θα παραμείνει σαν μία αν εκείνοι που απασχολούν είναι αδρανείς. Όσον αφορά τις κυβερνήσεις, μπορούν για άλλη μια φορά να επιδοτούν την έλλειψη εργασιών στο βαθμό που οι άνθρωποι εργάζονται.(Από άρθρο του John Tamny μέσω του RealClearMarkets.com)
«Οι ευρωπαϊκές χώρες διέταξαν τις επιχειρήσεις να κλείσουν και τους υπαλλήλους να παραμείνουν στο σπίτι», μόνο για τις κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες «να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την προοπτική μαζικής ανεργίας, επεκτείνοντας δισεκατομμύρια στις επιχειρήσεις για να διατηρήσουν τους εργαζόμενους».