Σε μια χώρα που ακόμη μπορεί να χάνονται ζωές ανθρώπων που προσπαθούσαν απλώς να ζεσταθούν το βράδυ, δεν μπορούμε να μιλάμε πραγματικά για ανάπτυξη
Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά: τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε 8 νεκρούς, ανθρώπους που δεν είχαν κανονική και αξιοπρεπή θέρμανση στα σπίτια τους.
Δύο νεκρούς στο Μεταξουργείο πιθανότητα από διαρροή αερίου από σόμπα.
Ένα μικρό κοριτσάκι νεκρό από πυρκαγιά σε παράπηγμα στην Κομοτηνή.
Μια γυναίκα νεκρή στην Κέρκυρα από το κρύο.
Τέσσερις μετανάστες νεκροί στα Καλύβια, παραμονή Χριστουγέννων, από αυτοσχέδιο μαγκάλι.
Δεν θέλω να σταθώ στο τι ακριβώς μπορεί να έγινε σε κάθε ένα από αυτά τα δυστυχήματα.
Θέλω να σταθώ στην ουσία.
Και η ουσία είναι ότι ακόμη και σήμερα άνθρωποι μπορεί να πεθάνουν, επειδή δεν έχουν κανονική θέρμανση.
Η ουσία είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε ακόμη μεγάλη φτώχεια.
Κάποιες φορές αυτή είναι εμφανής, τη βλέπεις στο δρόμο, στα ρούχα των ανθρώπων, στα παραπήγματα που μπορεί ακόμη να μένουν κάποιοι.
Κάποιες φορές δεν τη βλέπεις με πρώτη ματιά, αλλά υπάρχει, στις δυσκολίες που αναγκάζονται να περνούν, στα πράγματα που τους λείπουν, στα στοιχειώδη που χρειάζονται.
Ότι για τους περισσότερους τα πράγματα μπορεί να είναι λίγο καλύτερα, δεν σημαίνει ότι είναι και καλά.
Ούτε μπορούμε να πανηγυρίσουμε επειδή μπορεί να περιορίζονται με επιδοματικές πολιτικές οι ακραίες μορφές εξαθλίωσης.
Ούτε βέβαια μπορούμε να ορίσουμε ως στόχο την απλή επιβίωση.
Όλα αυτά πρέπει να τα συζητήσουμε σοβαρά.
Δεν έχει νόημα να μιλάμε για «ανάπτυξη» επειδή αυξήθηκε λίγο το ΑΕΠ.
Ούτε αρκεί να λέμε ότι έρχονται κάποιες επενδύσεις.
Χρειάζεται να κάνουμε ξανά κριτήριο για να αποτιμούμε πολιτικές το πόσο πολεμήσαμε τη φτώχεια.
Να λέμε ότι είμαστε ικανοποιημένοι όχι από το εάν ανέβηκε 1% το ΑΕΠ, αλλά με βάση το ποσοστό μείωσης της ανεργίας, που είναι ακόμη πολύ μεγάλη, το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν μια δουλειά που δίνει τουλάχιστον τον κατώτατο μισθό (τον οποίο και πρέπει ξανά να αυξήσουμε), το ποσοστό των ανθρώπων που μπορούν να μείνουν σε ένα κανονικό σπίτι, το ποσοστό των ανθρώπων που μπορούν να πληρώνουν όλους τους λογαριασμούς τους, το ποσοστό των ανθρώπων να μπορούν να πάνε να κάνουν μια βδομάδα διακοπές το καλοκαίρι, το ποσοστό των ανθρώπων που πληρώνουν τα αγγλικά και τα φροντιστήρια των παιδιών.
Και βέβαια πρέπει να θεωρήσουμε δείκτη πραγματικής ανάπτυξης το ποσοστό των ανθρώπων που μένουν σε σπίτια με κανονική κεντρική θέρμανση που λειτουργεί.
Όταν βελτιώσουμε αυτούς τους δείκτες, τότε θα μπορούμε να μιλάμε αληθινά για ανάπτυξη.
Όσο υπάρχει φτώχεια δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη |
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος / in.gr
Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά: τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε 8 νεκρούς, ανθρώπους που δεν είχαν κανονική και αξιοπρεπή θέρμανση στα σπίτια τους.
Δύο νεκρούς στο Μεταξουργείο πιθανότητα από διαρροή αερίου από σόμπα.
Ένα μικρό κοριτσάκι νεκρό από πυρκαγιά σε παράπηγμα στην Κομοτηνή.
Μια γυναίκα νεκρή στην Κέρκυρα από το κρύο.
Τέσσερις μετανάστες νεκροί στα Καλύβια, παραμονή Χριστουγέννων, από αυτοσχέδιο μαγκάλι.
Δεν θέλω να σταθώ στο τι ακριβώς μπορεί να έγινε σε κάθε ένα από αυτά τα δυστυχήματα.
Θέλω να σταθώ στην ουσία.
Και η ουσία είναι ότι ακόμη και σήμερα άνθρωποι μπορεί να πεθάνουν, επειδή δεν έχουν κανονική θέρμανση.
Η ουσία είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε ακόμη μεγάλη φτώχεια.
Κάποιες φορές αυτή είναι εμφανής, τη βλέπεις στο δρόμο, στα ρούχα των ανθρώπων, στα παραπήγματα που μπορεί ακόμη να μένουν κάποιοι.
Κάποιες φορές δεν τη βλέπεις με πρώτη ματιά, αλλά υπάρχει, στις δυσκολίες που αναγκάζονται να περνούν, στα πράγματα που τους λείπουν, στα στοιχειώδη που χρειάζονται.
Ότι για τους περισσότερους τα πράγματα μπορεί να είναι λίγο καλύτερα, δεν σημαίνει ότι είναι και καλά.
Ούτε μπορούμε να πανηγυρίσουμε επειδή μπορεί να περιορίζονται με επιδοματικές πολιτικές οι ακραίες μορφές εξαθλίωσης.
Ούτε βέβαια μπορούμε να ορίσουμε ως στόχο την απλή επιβίωση.
Όλα αυτά πρέπει να τα συζητήσουμε σοβαρά.
Δεν έχει νόημα να μιλάμε για «ανάπτυξη» επειδή αυξήθηκε λίγο το ΑΕΠ.
Ούτε αρκεί να λέμε ότι έρχονται κάποιες επενδύσεις.
Χρειάζεται να κάνουμε ξανά κριτήριο για να αποτιμούμε πολιτικές το πόσο πολεμήσαμε τη φτώχεια.
Να λέμε ότι είμαστε ικανοποιημένοι όχι από το εάν ανέβηκε 1% το ΑΕΠ, αλλά με βάση το ποσοστό μείωσης της ανεργίας, που είναι ακόμη πολύ μεγάλη, το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν μια δουλειά που δίνει τουλάχιστον τον κατώτατο μισθό (τον οποίο και πρέπει ξανά να αυξήσουμε), το ποσοστό των ανθρώπων που μπορούν να μείνουν σε ένα κανονικό σπίτι, το ποσοστό των ανθρώπων που μπορούν να πληρώνουν όλους τους λογαριασμούς τους, το ποσοστό των ανθρώπων να μπορούν να πάνε να κάνουν μια βδομάδα διακοπές το καλοκαίρι, το ποσοστό των ανθρώπων που πληρώνουν τα αγγλικά και τα φροντιστήρια των παιδιών.
Και βέβαια πρέπει να θεωρήσουμε δείκτη πραγματικής ανάπτυξης το ποσοστό των ανθρώπων που μένουν σε σπίτια με κανονική κεντρική θέρμανση που λειτουργεί.
Όταν βελτιώσουμε αυτούς τους δείκτες, τότε θα μπορούμε να μιλάμε αληθινά για ανάπτυξη.
Όσο υπάρχει φτώχεια δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη |
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος / in.gr