Δύο είναι οι λέξεις- "κλειδιά" της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητας. Οι λέξεις αυτές, που θα τις ακούτε συνεχώς τα τελευταία χρόνια από τους "γκουρού" της οικονομίας, από τους κοινοτικούς αξιωματούχους, από τους τροϊκανούς, από τα "παπαγαλάκια" των οικονομικών (και όχι μόνο) μίντια, είναι οι εξής: "Ανταγωνιστικότητα" και "μεταρρυθμίσεις".
Οι δεύτερες παρουσιάζονται ως προϋπόθεση για την πρώτη. Και οι δύο έννοιες αποτελούν δίδυμο που "δε σπάει". Δε γίνεται να έχεις "ανταγωνιστικότητα" δίχως "μεταρρυθμίσεις" και αν δεν κάνεις "μεταρρυθμίσεις" δε θα έχεις "ανταγωνιστικότητα".
Μια και οι δύο λέξεις έχουν "θετική" χροιά (όπως λ.χ. και η λέξη "φιλελεύθερος") στην καθομιλουμένη, αλλά στην οικονομία (όπως και η λέξη "φιλελεύθερος") είναι πολύ... κακά πράγματα, για τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, να εξηγήσω λίγο τι εννοούν οι νεοφιλελεύθεροι "γκουρού" με τις λέξεις αυτές.
"Ανταγωνιστικότητα" λοιπόν σημαίνει ότι η Χ χώρα, για να είναι "ανταγωνιστική", θα πρέπει να ικανοποιεί κάποια κριτήρια. Θα πρέπει να έχει ανύπαρκτο ή έστω αναιμικό κοινωνικό κράτος, θα πρέπει να έχει εκχωρήσει όλους τους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, ακόμη και τα θεωρούμενα ως "στοιχειώδη αγαθά", σε επιχειρηματίες που θα κερδοσκοπούν σε αυτά. Το Δημόσιο θα πρέπει να είναι εξαιρετικά μικρό και κατά κύριο λόγο να ασχολείται με τη δημόσια τάξη, το στρατό και να κάνει τον "τροχονόμο" στην οικονομία. Η "ανταγωνιστική" χώρα θα πρέπει να φορολογεί τους πολίτες της επαρκώς (έως πολύ), αλλά όχι το πλουσιότερο 10%, αφού αυτοί "παράγουν πλούτο", οπότε φορολογούμε το υπόλοιπο 90%, τους κατά τεκμήριο φτωχότερους. Θα πρέπει να έχει χαμηλές αμοιβές και ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, ώστε οι επιχειρήσεις να απολαμβάνουν τα αγαθά μιας πλήρως "απελευθερωμένης" (το πρόβλημα με τις λέξεις στα οικονομικά, που σας έλεγα) αγοράς εργασίας. Με τον τρόπο αυτό, οι επιχειρηματίες της χώρας αυτής θα βρίσκονται σε καλύτερη θέση από τους αντίστοιχους επιχειρηματίες μιας άλλης χώρας και θα είναι "ανταγωνιστικοί". Αυτό σημαίνει "ανταγωνιστικότητα".
"Μεταρρυθμίσεις" είναι η διαδικασία με την οποία φτάνουμε στο παραπάνω αποτέλεσμα. Δηλαδή, μεταρρυθμίσεις είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων επιχειρήσεων, η εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων και η δημιουργία στρατιών ανέργων ώστε να μπορούν να "ψωνίζουν" εξαιρετικά φθηνή εργατική δύναμη οι επιχειρήσεις. Μεταρρυθμίσεις είναι να μην υπάρχει κανένας περιορισμός στην εκμετάλλευση του εργαζόμενου από τον εργοδότη, να μειωθούν έως... εξαφάνισης οι φόροι στις επιχειρήσεις ώστε να φορολογούνται μόνο τα φυσικά πρόσωπα (όσα δεν μπορούν να "φορτώσουν" περιουσιακά στοιχεία και δαπάνες σε εταιρείες, για να είμαστε ακριβείς) και κυρίως οι μεσαίες και χαμηλές τάξεις. Μεταρρυθμίσεις είναι να περιοριστούν η δημόσια παιδεία και η δημόσια υγεία σε δραστικό βαθμό, ούτως ώστε να εξυπηρετούν μόνο τους άπορους και όσους δεν έχουν καμία άλλη δυνατότητα, και βαθμιαία και οι δύο αυτοί τομείς να περάσουν στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Μεταρρυθμίσεις επίσης είναι η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και η βαθμιαία υποκατάστασή της με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Όλες αυτές είναι οι "μεταρρυθμίσεις".
Όπως αντιλαμβάνεστε, η Ελλάδα βρίσκεται σε πορεία "ανάκτησης της ανταγωνιστικότητάς" της, κάνοντας μπόλικες "μεταρρυθμίσεις". Όταν ανακτήσουμε την "ανταγωνιστικότητα" μας (δηλαδή, όταν θα 'χουν ξεπουληθεί τα πάντα κι οι μισθοί θα βρίσκονται ένα "κλικ" πάνω απ' αυτούς της Βουλγαρίας και τα εργασιακά δικαιώματα σε επίπεδο... Α' Παγκοσμίου Πολέμου), τότε βεβαίως κάποιες άλλες χώρες θα κάνουν ακόμη μεγαλύτερες περικοπές, θα καταστήσουν τους εργαζομένους τους ακόμη χειρότερα ανδράποδα, θα δώσουν ακόμη μεγαλύτερα κίνητρα για προσέλκυση κεφαλαίων και θα αρχίσει ένας νέος κύκλος "μεταρρυθμίσεων" ώστε να ανακτηθεί ξανά η χαμένη "ανταγωνιστικότητα".
Και αυτό το γαϊτανάκι θα συνεχιστεί έως ότου η Ελλάδα (αλλά και όλη η γη, εδώ που τα λέμε) επανέλθει σε επίπεδο κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων στο 19ο αιώνα ή έως ότου ο κόσμος συνειδητοποιήσει τι του κάνουν και ξεσηκωθεί και έχουμε μια επανάληψη των γεγονότων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.
Διότι η "ανταγωνιστικότητα" των ολίγων είναι η πλήρης εξαθλίωση των πολλών.
Γιώργος Ψαρουλάκης ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ