 |
| Και δεδομένου ότι οι ανθρώπινοι νευρώνες δεν διαθέτουν διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας και ρύθμισης αυτών των εγκεφαλικών λειτουργιών που είναι κοινές σε όλα τα θηλαστικά, το άρθρο στο «Nature» καταλήγει στο μάλλον απλοϊκό συμπέρασμα ότι ερωτευόμαστε μόνο επειδή «μια αλυσίδα νευροχημικών διεργασιών λαμβάνουν χώρα σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου». |
Διατυπωμένη στην ψυχρή γλώσσα που απαιτείται από ένα έγκυρο επιστημονικό περιοδικό όπως το «Nature», η πρόσφατα δημοσιευμένη ανακοίνωσή του ανάγει όλη την αιθέρια μεταφυσική του έρωτα σε ένα ταπεινό χημικό κοκτέιλ.
Η νευροχημεία, υποστηρίζει ο Γιανγκ, θα είναι σύντομα σε θέση να παράγει μαζικά το τέλειο αφροδισιακό ή αντιαφροδισιακό χάπι: στην πρώτη περίπτωση η πεντάμορφη θα χάνει τα μυαλά της για το πιο αποκρουστικό δείγμα του ανδρικού φύλου· ενώ στη δεύτερη περίπτωση το αντιαφροδισιακό χάπι θα μας επιτρέπει να ξεπερνάμε το παράλογο ερωτικό πάθος μας για έναν εμφανώς ακατάλληλο ερωτικό σύντροφο.
Οι ίδιες επιστημονικές εξελίξεις θα οδηγήσουν σε αξιόπιστα ερωτικά τεστ (love tests) που θα αποφαίνονται για το αν δύο πρόσωπα είναι «γεννημένα το ένα για το άλλο».
Σχολιάζοντας ειρωνικά αυτή την προοπτική, οι «New York Times» γράφουν ότι ενώ η φυσική αναζητά τη μεγάλη ενοποιητική θεωρία που θα συσχετίσει τη θεωρία της σχετικότητας με την κβαντική φυσική, η νευροχημεία του Γιανγκ προσβλέπει «στη μεγάλη ενοποιημένη θεωρία του έρωτα».
Ο Γιανγκ όμως δεν φαίνεται να πτοείται από τέτοια σχόλια. Και επιμένει: «Τα συναισθήματα εξελίχθηκαν από πιο στοιχειώδεις συμπεριφορές που ανήκουν στο ζωικό βασίλειο». Είναι μάλιστα βέβαιος ότι έχει βρει τη «λύση» του προβλήματος στους μικρούς εγκεφάλους των τρωκτικών του είδους prairie voles, που, όπως και εμείς, έχουν μονογαμικές συνήθειες. Μελετώντας αυτά τα μικρά θηλαστικά στο Yerkes National Primate Research Center διαπίστωσε ότι η προσκόλληση του θηλυκού στον σύντροφό του εξαρτάται από την ορμόνη ωκυτοκίνη: όσο περισσότερο υψηλά είναι τα επίπεδα αυτής της ορμόνης τόσο εντονότερα θα είναι, υποστηρίζει, τα ερωτικά συναισθήματα. Η ωκυτοκίνη εμπλέκεται στο σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου, το ίδιο νευρωνικό κύκλωμα που εκμεταλλεύονται και η νικοτίνη, η κοκαΐνη και η ηρωίνη, προκαλώντας μας ευφορία και εθισμό. Στους άνδρες αντίθετα μια άλλη ορμόνη, η βαζοπρεσίνη, είναι αυτή που γεννά τα πιο σφοδρά ερωτικά πάθη για ένα πρόσωπο. Ο δρ Γιανγκ διαπίστωσε ότι τα πειραματόζωα στα οποία το σύστημα της βαζοπρεσίνης λειτουργεί ανεπαρκώς δεν αναζητούν σύντροφο, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από σουηδικές έρευνες: άνδρες που για γενετικούς λόγους έχουν μειωμένη ευαισθησία στη βαζοπρεσίνη παντρεύονται σπανιότερα.
Σε όλα τα πειραματόζωα στα οποία με τεχνητό τρόπο μειώθηκε η συγκέντρωση αυτών των ορμονών (ή που για γενετικούς λόγους δεν τις παράγουν σε αρκετή ποσότητα), ο Γιανγκ διαπίστωσε ότι εκδήλωναν μια ελάχιστα ρομαντική διάθεση και σπανιότατα δημιουργούσαν οικογένεια.
Οταν ενέχεε ωκυτοκίνη στον εγκέφαλο ενός θηλυκού, αυτό ερωτοτροπούσε με το πρώτο αρσενικό που συναντούσε. Ενώ όποτε ενέχεε βαζοπρεσίνη στον εγκέφαλο ενός αρσενικού, αυτό αντιδρούσε αμέσως αναζητώντας ταίρι.
Και δεδομένου ότι οι ανθρώπινοι νευρώνες δεν διαθέτουν διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας και ρύθμισης αυτών των εγκεφαλικών λειτουργιών που είναι κοινές σε όλα τα θηλαστικά, το άρθρο στο «Nature» καταλήγει στο μάλλον απλοϊκό συμπέρασμα ότι ερωτευόμαστε μόνο επειδή «μια αλυσίδα νευροχημικών διεργασιών λαμβάνουν χώρα σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου». Υπάρχουν βέβαια εκατοντάδες τύποι χημικής σηματοδότησης στο εσωτερικό του εγκεφάλου. Οταν όμως τους ταξινομήσουμε και τους κατανοήσουμε επαρκώς, υποστηρίζει ο Γιανγκ με τη χαρακτηριστική αισιοδοξία ενός αναγωγιστή, τότε θα έχουμε κατανοήσει πλήρως όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και θα μπορούμε να δημιουργήσουμε τα κατάλληλα εμβόλια για την αντιμετώπισή τους...