Τα είδη του υοσκύαμου τα χρησιμοποιούσαν εδώ και τουλάχιστον 4.000 χρόνια, από την εποχή των αρχαίων Αιγυπτίων και όχι μόνο.
Υοσκύαμος στα ελληνικά σημαίνει κουκί του χοίρου. (ύος=χοίρος, κύαμος=κουκί).
Οι χοίροι μπορούν να φάνε τους σπόρους του φυτού χωρίς τον παραμικρό φόβο.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Ηρακλής είχε ανακαλύψει τις παραισθησιογόνες ιδιότητες του Υοσκύαμου.
Οι Ελληνίδες ιέρειες του μαντείου των Δελφών εισέπνεαν τον καπνό από τους σπόρους για να έρθουν σε έκσταση και να βλέπουν οράματα. Οι μαθητές του Ιπποκράτη έδιναν τους σπόρους του φυτού ανακατεμένους με κρασί για τον πυρετό, τον τέτανο και τις παραλύσεις που μπορούν να προκύψουν μετά την γέννα.
Η ιατρική του χρήση έχει πιστοποιηθεί στη Μεσοποταμία και στον πάπυρο Ebers (15ο αιώνα π.Χ.).
Χάρη στις παραισθησιογόνες ιδιότητές του ο αδύσκαμος καταλάμβανε σπουδαία θέση στις διάφορες μαγικές παρασκευές μαζί με την μπελαντόνα και το μανδραγόρα. Πολύ πριν την ανακάλυψη του χλωροφόρμιου, πιθανόν τον 14ο αιώνα, οι ιατροί να έκαναν χρήση αυτού του φυτού στη χειρουργική.
Ο Διοσκουρίδης τον 1ο αιώνα μ.Χ. περιγράφει τον Υοσκύαμο σαν υπνωτικό και παυσίπονο σκεύασμα, φυτό πολύτιμο αλλά επικίνδυνο. Προτιμούσε τη χρήση του φυτού Hyoscyamus albus γιατί πίστευε ακόμη ότι με το φυτό αυτό ελαχιστοποιούνταν οι πιθανότητες να τρελαθεί ένας ασθενής και χρησιμοποιούσε τα φύλλα και τα σπέρματα του σκόνη και μουσκεμένα σε νερό για να σταματήσει τον πόνο.
Στον Μεσαίωνα αποτελούσε ένα από τα κυριότερα βότανα που χρησιμοποιούσαν στην μαγεία. Την εποχή εκείνη θεωρούσαν πως όταν οι μάγισσες, αλείφονταν με ένα μαγικό φίλτρο, μπορούσαν να πετάξουν με ένα σκουπόξυλο. Σήμερα κάτι τέτοιο το θεωρούμε φανταστικό, αλλά ήταν κατά κάποιο τρόπο αληθινό. Το μαγικό φίλτρο το έφτιαχναν από υοσκύαμο και μπελαντόνα, βότανα που περιέχουν παραισθησιογόνες ουσίες.
Αυτές μπορούν να απορροφηθούν από το δέρμα και προκαλούν έκσταση κατά την οποία είναι πολύ πιθανό να νομίζει κάποιος ότι πετάει. Οι κυνηγοί μαγισσών χρησιμοποιούσαν το ίδιο φίλτρο για ένα άλλο σκοπό. Άλειφαν την κρέμα στο δέρμα (ιδίως στον κόλπο), γεγονός που προκαλούσε στην κατηγορούμενη σπασμούς και παραισθήσεις «αποδεικνύοντας» ότι ήταν μάγισσες.
Ο Υοσκύαμος χρησιμοποιήθηκε από μερικούς λαούς σαν αφροδισιακό βότανο. Ήταν το κυριότερο συστατικό των παλιών φίλτρων του έρωτα. Στην Κρήτη το αποκαλούμε αδύσκιαμο αλλά επίσης και καλομπενιό, αντοντόχορτο (δοντόχορτο) ή δαιμονόχορτο. Η ρίζα του φυτού είναι δύο ειδών.
Του ενός μοιάζει με τον κυνόδοντα και του άλλου είναι διχασμένη και μοιάζει με τραπεζίτη. Για τον λόγο αυτό το αποκαλούσαν και αντοντόχορτο. Οι χωρικοί πίστευαν πως παγουριάζει τους πόνους των δοντιών. Έβαζαν τον σπόρο στα κάρβουνα και μπουμπούριζαν από πάνω ένα πιατάκι του καφέ. Στο πιατάκι υγροποιούταν ο ατμός και το υγρό αυτό «τονέ χύνουνε στην κουφάλα του αδοδιού».
Ή άνοιγαν το στόμα τους για να μπαίνει ο καπνός του καιγόμενου σπόρου μέσα. «Έχουνε να πούνε πως ανέχη μέσα τα’ αντόντι σκούληκα, τονέ θωρού γκαί πέφτει!».
Αυτή η χρήση ήταν γνωστή και σε άλλους λαούς της Ευρώπης όπου έκαιγαν μίγμα θρυμματισμένων φύλλων υοσκύαμου, στραμόνιου και φασκόμηλου άνω σε μια πυρωμένη επιφάνεια και εισέπνεαν τον καπνό για να ανακουφιστούν από τον πονόδοντο και το βρογχικό άσθμα.
Επίσης στη Κρήτη χρησιμοποιούσαν τα φύλλα κοπανισμένα σε κατάπλασμα πάνω στην ταπινάρα (διόγκωση μασχαλιαίων αδένων πολύ οδυνηρή). Στα Σφακιά το κατάπλασμα του φυτού το έβαζαν πάνω στο ερυσίπελας (λοιμώδη δερματική πάθηση).
[Ανάρτηση από την Τερέζα Βαλαβάνη]
Υοσκύαμος στα ελληνικά σημαίνει κουκί του χοίρου. (ύος=χοίρος, κύαμος=κουκί).
Οι χοίροι μπορούν να φάνε τους σπόρους του φυτού χωρίς τον παραμικρό φόβο.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Ηρακλής είχε ανακαλύψει τις παραισθησιογόνες ιδιότητες του Υοσκύαμου.
Οι Ελληνίδες ιέρειες του μαντείου των Δελφών εισέπνεαν τον καπνό από τους σπόρους για να έρθουν σε έκσταση και να βλέπουν οράματα. Οι μαθητές του Ιπποκράτη έδιναν τους σπόρους του φυτού ανακατεμένους με κρασί για τον πυρετό, τον τέτανο και τις παραλύσεις που μπορούν να προκύψουν μετά την γέννα.
Η ιατρική του χρήση έχει πιστοποιηθεί στη Μεσοποταμία και στον πάπυρο Ebers (15ο αιώνα π.Χ.).
Χάρη στις παραισθησιογόνες ιδιότητές του ο αδύσκαμος καταλάμβανε σπουδαία θέση στις διάφορες μαγικές παρασκευές μαζί με την μπελαντόνα και το μανδραγόρα. Πολύ πριν την ανακάλυψη του χλωροφόρμιου, πιθανόν τον 14ο αιώνα, οι ιατροί να έκαναν χρήση αυτού του φυτού στη χειρουργική.
Ο Διοσκουρίδης τον 1ο αιώνα μ.Χ. περιγράφει τον Υοσκύαμο σαν υπνωτικό και παυσίπονο σκεύασμα, φυτό πολύτιμο αλλά επικίνδυνο. Προτιμούσε τη χρήση του φυτού Hyoscyamus albus γιατί πίστευε ακόμη ότι με το φυτό αυτό ελαχιστοποιούνταν οι πιθανότητες να τρελαθεί ένας ασθενής και χρησιμοποιούσε τα φύλλα και τα σπέρματα του σκόνη και μουσκεμένα σε νερό για να σταματήσει τον πόνο.
Στον Μεσαίωνα αποτελούσε ένα από τα κυριότερα βότανα που χρησιμοποιούσαν στην μαγεία. Την εποχή εκείνη θεωρούσαν πως όταν οι μάγισσες, αλείφονταν με ένα μαγικό φίλτρο, μπορούσαν να πετάξουν με ένα σκουπόξυλο. Σήμερα κάτι τέτοιο το θεωρούμε φανταστικό, αλλά ήταν κατά κάποιο τρόπο αληθινό. Το μαγικό φίλτρο το έφτιαχναν από υοσκύαμο και μπελαντόνα, βότανα που περιέχουν παραισθησιογόνες ουσίες.
Αυτές μπορούν να απορροφηθούν από το δέρμα και προκαλούν έκσταση κατά την οποία είναι πολύ πιθανό να νομίζει κάποιος ότι πετάει. Οι κυνηγοί μαγισσών χρησιμοποιούσαν το ίδιο φίλτρο για ένα άλλο σκοπό. Άλειφαν την κρέμα στο δέρμα (ιδίως στον κόλπο), γεγονός που προκαλούσε στην κατηγορούμενη σπασμούς και παραισθήσεις «αποδεικνύοντας» ότι ήταν μάγισσες.
Ο Υοσκύαμος χρησιμοποιήθηκε από μερικούς λαούς σαν αφροδισιακό βότανο. Ήταν το κυριότερο συστατικό των παλιών φίλτρων του έρωτα. Στην Κρήτη το αποκαλούμε αδύσκιαμο αλλά επίσης και καλομπενιό, αντοντόχορτο (δοντόχορτο) ή δαιμονόχορτο. Η ρίζα του φυτού είναι δύο ειδών.
Του ενός μοιάζει με τον κυνόδοντα και του άλλου είναι διχασμένη και μοιάζει με τραπεζίτη. Για τον λόγο αυτό το αποκαλούσαν και αντοντόχορτο. Οι χωρικοί πίστευαν πως παγουριάζει τους πόνους των δοντιών. Έβαζαν τον σπόρο στα κάρβουνα και μπουμπούριζαν από πάνω ένα πιατάκι του καφέ. Στο πιατάκι υγροποιούταν ο ατμός και το υγρό αυτό «τονέ χύνουνε στην κουφάλα του αδοδιού».
Ή άνοιγαν το στόμα τους για να μπαίνει ο καπνός του καιγόμενου σπόρου μέσα. «Έχουνε να πούνε πως ανέχη μέσα τα’ αντόντι σκούληκα, τονέ θωρού γκαί πέφτει!».
Αυτή η χρήση ήταν γνωστή και σε άλλους λαούς της Ευρώπης όπου έκαιγαν μίγμα θρυμματισμένων φύλλων υοσκύαμου, στραμόνιου και φασκόμηλου άνω σε μια πυρωμένη επιφάνεια και εισέπνεαν τον καπνό για να ανακουφιστούν από τον πονόδοντο και το βρογχικό άσθμα.
Επίσης στη Κρήτη χρησιμοποιούσαν τα φύλλα κοπανισμένα σε κατάπλασμα πάνω στην ταπινάρα (διόγκωση μασχαλιαίων αδένων πολύ οδυνηρή). Στα Σφακιά το κατάπλασμα του φυτού το έβαζαν πάνω στο ερυσίπελας (λοιμώδη δερματική πάθηση).
[Ανάρτηση από την Τερέζα Βαλαβάνη]