Μια Μάνα, ένας Πατέρας...
ΕΝΟΣ Παιδιού
που δούλευε και τραγουδούσε
που ήλπιζε κι ονειρευόταν
που αγαπούσε κι αγωνιζόταν ...ΕΝΟΣ μοναδικού παιδιού...
ολόδικό τους...
ΕΝΟΣ παγκόσμιου παιδιού...
ποτέ πια... ολόδικό τους...ΕΝΟΣ πλέον
(άχρωμου, άθρησκου, άγλωσσου,
άφυλου, άεθνου, απάτριδου, αταξικού, ασεξουαλικού, αδογμάτιστου...)
άυλου κι αθάνατου Παιδιού
που δολοφονήθηκε
από συν-ανθρώπους
λίγο-πολύ σαν κι εμάς
(με κάποια δήθεν δική μας "παιδεία"...)
που όμως έμαθαν
μέσα σ' ένα αφιλοσόφητο μισαλλόδοξο (στρατιωτικό, οικογενειακό, πολιτικό, εθνικό, ταξικό, κατηχητικό - πολλά τέτοια ακόμη υπάρχουν ολόγυρά μας...) "σχολείο" υπάνθρωπης πυραμιδωτής κυριαρχίας
να φοβούνται και να κατηγορούν...
να περιφρονούν και ν' απανθρωπίζουν...
να μισούν και ν' αφανίζουν...Αδιάκριτα
τον πάντα διαφορετικό Άλλο,
την Ανθρωπιά και την Αξιοπρέπειά του...Μια παγκόσμια Μάνα...
ένας παγκόσμιος Πατέρας...
κοιτάνε με σφιγμένα χείλη
- ο Θρήνος, το Ουρλιαχτό, η Οργή, η Κόλασή τους μην τους ξεφύγει...
Ποτέ κι αυτοί με τη σειρά τους μην πέσουν στην παγίδα, μην Αδικήσουν των άλλων το Καλό... -Κοιτάνε μέσα μας...
κοιτάνε την Βία
της Ανοησίας, της Άγνοιας, της Αδιαφορίας μας...
με τη ψυχή τους Καθηλώνουν της Απώλειας τη Μνήμη και το Σοφό Μετά ...Κοιτάνε τον Θάνατο κατάματα...
αυτόν που πλέον
πάρα τα Δάκρυα της χαραμισμένης Ζωής
δεν τους φοβίζει...
γιατί στο Α-θάνατο της Ιστορίας
έστειλε το Παιδί τους...Εκεί απ' όπου μας μηνύει
Να Δουλεύουμε και να Τραγουδούμε,
Να Ελπίζουμε και να Ονειρευόμαστε,
κυρίως
ν' Αγαπούμε και ν' Αγωνιζόμαστε...
για κάθε άξιο που τη Ζωή εμπλουτίζει..
.
9.οκτ.2020 # Δρ. Μάνος Ζαχαριουδάκης
(Ένας πατέρας δακρυσμένος...)