Η ποιοτική τριλογία της Μαρίας Μπούλη – Ταπακτσόγλου περιέχει τον βαθύτερο στοχασμό του σημερινού ανθρώπου , αυτόν που αναδύεται μέσα από τη ψυχή και βλέπει με μάτια που επιβεβαιώνουν την ανώτερη δύναμή του, ικανή να σπάει τα επιβαλλόμενα καλούπια και τα στερεότυπα μιας επιβαλλόμενης ζωής. Ελευθερώνει και ανοίγει φτερά για πτήσεις στο απέραντο και συνδεμένο σύμπαν, φιλτράροντας τη ίδια τη ζωή που βιώνουμε σ' αυτόν τον πλανήτη.
Ακόμη και κλεισμένοι "από την απειλή των ιών και των παρασίτων" μέσα στο σπίτι, η ψυχή κάνει ταξίδια υπερβαίνοντας τους περιορισμούς και κρατά με αλώβητη τη συνείδηση, με το μυαλό να πλέει στην ισορροπία και την αρμονία που αποτελούν το κυρίαρχο κλειδί για να διατηρήσουμε τις αξίες και το νόημα της αποστολής μας στη γη.
Οι τίτλοι της ποιητικής τριλογίας της Θεσσαλονικιάς ποιήτριας μαρτυρούν το σπουδαίο που θα κληθείς να ξεφυλλίσεις, να ψιθυρίσεις ή και να απαγγείλεις... “Βροχή Περσίδων”, “Νοσταλγοί της Εδέμ” και “Ιχνηλάτες Ονείρων”!
Πάνω από 180 ποιήματα, μας ταξιδεύουν σε έναν κόσμο του ονείρου, του ουρανού και της πανέμορφης γης, μέσα από μια βαθυστόχαστη αρμολόγηση λέξεων που δημιουργούν νοήματα μιας μεστής ύπαρξης, με αισθήματα και αληθινό προσανατολισμό σε έναν κόσμο πραγματικά αληθινό μέσα στο απέραντο της πλάσης, που μπορούν να βλέπουν μόνο ωραία και καλά μάτια. Κόντρα σε όλες τις δυνάμεις του αισχρού που επιδίδονται σε σκαρφίσματα για να μας τον κρύψουν μέσα από τα σκοτάδιά τους.
Χωρίς να χάνει καμία επίγνωση των όσων άχαρων συμβαίνουν στην ανθρωπότητα από τις μήτρες των σκοτεινών εξουσιών, η Μαρία Μπούλη – Ταπακτσόγλου, υψώνει το φως σαρώνοντας ακόμη και την απομόνωση της περιόδου, δίνοντας προφητικά (αφού γράφηκε το 2016) το στίγμα των όσων βιώνουμε. "Πίστεψε με -λέει- υπάρχει πράσινο ακόμα καλά κρυμμένο στο ζοφερό τοπίο του τσιμέντου, με χίλιες γκρίζες πλάκες καλυμμένο. Είναι δική σου επιλογή να το ξεθάψεις".
ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ
Ζεις σε αποστειρωμένο δωμάτιο,
πλένεις τα χέρια σου ολημερίς
με αντισηπτικό.
Φοβάσαι τόσο πολύ να ονειρευτείς
μην και ξυπνήσεις πάλι
στην καθημερινότητα σου.
Σβήνεις τον Ήλιο
και κρύβεις το φεγγάρι.
Φυσάς τ’ αστέρια γιατί λάμπουν,
αφουγκράζεσαι τα μυρμήγκια,
που αργοπερπατούν στο πάτωμα.
Κλείνεις τ’ αυτιά ερμητικά
στη μελωδία της ζωής.
Λήθη και πόνος,
αγάπη και φλόγα,
μίσος και λησμονιά,
σε παρασέρνουν στη δίνη τους,
Τροχοί αιώνιοι
που γυρνούν ολοχρονίς.
Πίστεψε με
υπάρχει πράσινο ακόμα
καλά κρυμμένο
στο ζοφερό τοπίο του τσιμέντου,
με χίλιες γκρίζες πλάκες καλυμμένο.
Είναι δική σου επιλογή να το ξεθάψεις.
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ΤΗΣ ΕΔΕΜ 2016
Τόσο υπέροχο και προφητικό. Αλίμονο άλλωστε, η ποιήτρια είναι συνδεδεμένη με αστείρευτες πηγές εμπνεύσεων και μηνυμάτων. Η ίδια σε μια από τις πάντα ελκυστικές αναρτήσεις τους έγραψε πριν λίγες μέρες:
"Ήταν τότε που έπεσε εκείνη η παράξενη σιωπή και ξάφνιασε το γένος των Ανθρώπων! Δεν τολμούσαν μες τη σιγαλιά να ψιθυρίσουν μήτε τις πιο κρυφές σκέψεις τους! Ήταν τότε που δυνάμωσαν οι χτύποι της καρδιάς τους και ξαφνιάστηκαν όταν κατάλαβαν ότι κι αυτοί είχαν καρδιά! Μόνο που ξέχασε ν' αγαπάει, να μοιράζεται, να προσφέρει,να ονειρεύεται, να ταξιδεύει, να δραπετεύει! Ένα παιδάκι τόλμησε ν' απλώσει τα χεράκια του, μ' ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη και ν' αγκαλιάσει τη σιωπή. Και τότε ξαφνικά κι απρόσμενα ράγισε σε χίλια κομμάτια ο καθρέφτης της εικονικής πραγματικότητας, που ονόμαζαν Ζωή τους.Στο βάθος του ορίζοντα αχνοφάνηκαν αιωρούμενοι Ήλιοι στα χρώματα τ' ουράνιου τόξου! Γέλασε το παιδί κι έτρεξε χοροπηδώντας στο φωτεινό πέρασμα, συντροφευμένο από το λευκό του άλογο! Χάθηκε στο βάθος της ομίχλης,στο χωροχρονικό άνοιγμα του καθρέφτη! Ακουγόταν μόνο τα γέλια του, που πήγαζαν από την απρόσμενη ελευθερία του!"
Μια ακόμη προφητεία της μέλλει να εκπληρωθεί και να σαρώσει το σκοτάδι και τη σκιά που βαρύνει ολικά τη ζωή στη γη που αξίζει να εκφράζεται με τα "προνόμια" μιας ανώτερης συχνότητας:
"Δεν ενδίδω στο φόβο της Σκιάς που πλημμυρίζει τ' ολογραφικό Σύμπαν.. που είμαι εγκλωβισμένη.. γιατί ξέρω.. όνειρο είναι..και όταν ξυπνήσω την Αυγή.. ένας λαμπρός Ήλιος θα με περιμένει.. πάντα το Φως νικά το Σκοτάδι.. αρκεί να το πιστέψουμε..
Μαρία"
Ευχαριστούμε Μαρία!