Μια φορά κι έναν καιρό, άρχισε ο παπα - Φώτης, βγήκαν δυο πουλολόγοι σ' ένα βουνό κι έστησαν τα δίχτυα τους. Τ' άπλωσαν, και την άλλη μέρα το πρωί πήγαν, και τι να δουν; Τα δίχτυα ήταν γεμάτα αγριοπερίστερα. Χιμούσαν τα κακόμοιρα απελπισμένα να ξεφύγουν, μα τα μάτια του διχτυού ήταν στενά πολύ, που να περάσουν! Σωριάστηκαν το λοιπόν όλα μαζί τρεμάμενα και περίμεναν. "Πετσί και κόκαλο είναι τ' άτιμα, είπε ο ένας κυνηγός, πως θα τα πουλήσουμε στο παζάρι; -Ας τα ταίσουμε καλά μερικές μέρες, να παχύνουν" είπε ο άλλος. Τους έριξαν μπόλικο τάιστρο, τους έβαλαν και νερό, ρίχτηκαν τα περιστέρια να τρων και να πίνουν. Ένα μονάχα δε θέλησε να φάει, έμεινε νηστικό. Τις άλλες μέρες, καινούριο τάιστρο. Τα περιστέρια άρχιζαν κάθε μέρα και πάχαιναν, και μονάχα το ένα λίγνευε κι όλο και μάχουνταν να περάσει από το δίχτυ. Ώσπου μια μέρα ήρθαν οι κυνηγοί να τα μαζέψουν και να τα πάνε στο παζάρι. Το περιστέρι που είχε μείνει νηστικό τόσο είχε λιγνέψει, που έδωκε μια, πέρασε από το δύχτυ και φτερούγισε λεύτερο στον αγέρα...
