Το άνοιγμα εκ νέου ενός εύθραυστου, χρεωκοπημένου, απελπισμένου, διεστραμμένου και διεφθαρμένου "κανονικού" δεν θα διορθώσει αυτό που είναι σπασμένο.
Οι εύθραυστες οικονομίες δεν μπορούν να επιβιώσουν από οποιαδήποτε επίδραση με την πραγματικότητα που διαταράσσει τις στρεβλώσεις που εμποδίζουν την καταστροφή της ψευδαίσθησης της «ανάπτυξης». Για τις τελευταίες δύο δεκαετίες, κάθε σύγκρουση με την πραγματικότητα έσπασε την ψευδαίσθηση, και η «επιδιόρθωση» ήταν να κολλήσει τα κομμάτια.
Αντί να κάνουμε δύσκολες επιλογές που εξαντλούν τη δύναμη και τον πλούτο από κατοχυρωμένα συμφέροντα, απλά δανειζόμαστε περισσότερα χρήματα, σε ολοένα και αυξανόμενα ποσά, για να διατηρήσουμε τα εδραιωμένα συμφέροντα και τις ελίτ χαρούμενες.
Υπάρχουν δύο «λύσεις» στο status quo: να απορριφθεί το χρέος στους φορολογούμενους ή σε ανίσχυρους χρέους.
Το πρόβλημα είναι ότι ενώ το χρέος έχει αυξηθεί, η παραγωγικότητα και το εισόδημα έχουν σταματήσει.
Αν η παραγωγικότητα σταματήσει και οι νικητές τα πάρουν όλα , οι μισθοί ενός μείον 20% δεν μπορούν να αυξηθούν με το πακέτο της ανεργίας και της υποαπσχόλησης να γεμίζει.
Ο πραγματικός πλούτος δημιουργείται μόνο από αυξήσεις στην παραγωγικότητα της εργασίας και του κεφαλαίου.
Οτιδήποτε άλλο είναι ο εικονικός πλούτος...
(Με επιρροή από το άρθρο του Charles Hugh Smith μέσω του ιστολογίου OfTwoMinds)