Τα... σύγχρονα ορφανά του Γκαίμπελς και ο κανόνας της ανωνυμίας

Τα ορφανά του Γκαίμπελς:

Κανόνας: Το μυστικό του καλού προπαγανδιστή είναι να φαίνεται τόσο ηλίθιος, ώστε, όσοι τον ακούν, να νομίζουν ότι είναι τόσο έξυπνοι, όσο εκείνο!

Είναι ωραίο επάγγελμα να είσαι «ανώνυμος» θεματοφύλακας, και με «ανιδιοτελή» ευαισθησία για ότι «πιστεύεις».

Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, λες με καφενειακού τύπου επιχειρήματα ότι σου κατέβει, στο μεθυσμένο σου κεφάλι ( όσο πιο ακραίο, τόσο πιο πιστευτό ), διανέμεις ευθύνες , γιατί μόνο εσύ μπορείς, κ εξασφαλίζεις «απόλυτη ασυλία», αφού «είσαι υπηρέτης της ιδέας».

Ο «ανώνυμος πολίτης - σχολιαστής» είναι μια θέση πλήρους απασχόλησης, ασκείται κατ´ιδίαν η δημοσίως, άκοπα κ ανέξοδα , συχνά δε, επ´αμοιβή .
Ο καλός προπαγανδιστής ανάγει την αγένεια σε στυλ,μετατρέπει την αμετροέπεια σε υποτιθέμενο χάρισμα , το άθλιο ψεύδος , σε τεκμηριωμένη αλήθεια ( «ξέρω εγώ»).

Βρίζει τους πάντες, χωρίς αιδώ, και όταν προσβληθεί παριστάνει τον εύθραυστο και απαιτεί συμπαράσταση . Πάντα σε καθεστώς « ανωνυμίας», η μέσω τρίτων ...

Επιμύθιο :
Σε μια εποχή καθολικού ψεύδους, το να υπηρετείς την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική .

(Υγ: Ευχαριστώ την Ξένια Κουναλάκη- Καθημερινη - για την έμπνευση ) Leonidas Papavasilakis

 Επιτηδευμένη προσαρμοσμένη ανάλυση που συνάντησα στο Facebook
 Mr Thinker