`Άνθρωποι πεθαίνουν ξαφνικά... Μάστιγα κάνει τον γύρο της γης...Αντίδοτο δεν υπάρχει... Θα βγείτε μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης...`
Εδώ και κάποιους μήνες στην - όχι και τόσο μακρινή τελικά- Κίνα και πολύ πρόσφατα για την Ευρώπη, αλλά και σταδιακά για όλον τον κόσμο, ένας απειλητικός για τη ζωή ιός, έχει κυριεύσει την καθημερινότητά μας. Οι άλλοτε απλές, καθημερινές κινήσεις, έξοδοι στη δουλειά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, σε όλες τις δραστηριότητές μας, έχουν περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό. Ο "κορωνοιός" κρύβεται πίσω από ό,τι κι αν κάνουμε, από κάθε σκέψη ή προγραμματισμό μας. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει προγραμματισμός, καθώς ποιος ξέρει τί θα συμβεί την επόμενη στιγμή σε εμάς, στους δικούς μας ανθρώπους ή σε όσους συναναστρεφόμαστε. Κι αν κάποιοι διακωμωδούν την κατάσταση, ή αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητά της, ή να ακολουθήσουν τα πολύ σωστά προληπτικά μέτρα της κυβέρνησης, οφείλουν να συνετιστούν, να δείξουν ωριμότητα και σεβασμό στους υπόλοιπους. Η επιπολαιότητα πληρώνεται αργά ή γρήγορα. Στην προκειμένη περίπτωση, οι λανθασμένες κινήσεις κάποιων, θα στοιχίσουν στη ζωή των συνανθρώπων τους.
Εννιά χρόνια πριν, παρακολούθησα την ταινία Contagion, του Στίβεν Σόντερμπεργκ με υπόθεση που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό αυτό που ζούμε σήμερα. Ένας μολυσματικός ιός προκαλεί παγκόσμια φονική πανδημία, διάφοροι φορείς υγείας προσπαθούν να τη σταματήσουν και να βρουν το εμβόλιο, ενώ ο πανικός και τα θύματα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Στο τέλος του εν λόγω έργου που παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα, πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ευτυχώς που όλα αυτά είναι απλώς ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας και "Thank God!" που ζούμε όλοι ελεύθεροι από τέτοιες απειλές...
Πενήντα χρόνια πριν, το 1970, ο Ευγένιος Ιονέσκο, ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του Θεάτρου του Παραλόγου- ο άνθρωπος που διακωμώδησε όσοι λίγοι τις καθημερινές καταστάσεις, μιλώντας με ουσιαστικό και συγκινητικό τρόπο μέσα στην… ιδιαίτερη τρέλα του για τη μοναξιά του ανθρώπου, καθώς και για την ασημαντότητα της ύπαρξής του- έγραψε ένα έργο- προάγγελο σε μεγάλο βαθμό της σημερινής κατάστασης... "Το παιχνίδι της σφαγής".
Μια πόλη ήσυχη, όμορφη που σφύζει από ζωή, ανθρώπους ανέμελους οι οποίοι ζουν δίχως να έχουν κάτι σημαντικό να διαταράσσει την καθημερινότητά τους. Έρχεται όμως η μέρα που ένας παράξενος θίασος, αποφασίζει να "διασκεδάσει" τους θεατές του παίζοντας μια φρικτή φάρσα σε ένα εγκαταλελειμμένο drive in. Ο θάνατος προσφέρει ως θέμα μια σειρά από μαρτυρικούς αλλά συνάμα σκληρούς κωμικούς θανάτους, αποδεκατίζοντας τον έναν μετά τον άλλο. Ο κοινωνικός ιστός αναπόφευκτα καταρρέει, πέφτουν τα προσωπεία, οι άνθρωποι τρομοκρατημένοι κι ανίσχυροι βιώνουν μέρες ασύλληπτης στο μυαλό, αγωνίας. Φτάνει η στιγμή που η απειλή είναι παντού και κανείς δεν είναι ασφαλής πια...
Μια ιστορία που θυμίζει έντονα τα παιχνίδια που παίζει η σημερινή κοινωνία στον εαυτό της. Άνθρωποι που πεθαίνουν ή ζουν κατά τύχη, άνθρωποι οι οποίοι δεν ξέρουν να ζουν, αλλά δεν ξέρουν και γιατί πεθαίνουν.
Όταν δε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, ακολουθεί η οργή και η απόγνωση. Το παιχνίδι της σφαγής αναφέρεται τόσο για τον συμβολικό όσο και για τον πραγματικό θάνατο. Εκείνον που ενώ κάνουμε τα πάντα για να συμβεί, εκ των υστέρων αναρωτιόμαστε για τα αίτια. Και το πιο απογοητευτικό είναι ότι δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που δεν αναρωτιούνται καν...
Ακολουθεί ένα συγκλονιστικό προφητικό απόσπασμα όπου ο προεστός συγκεντρώνει τους συμπολίτες του ώστε να τους μιλήσει για την κατάσταση που επικρατεί εξαιτίας του λοιμού. Άνθρωποι πεθαίνουν ξαφνικά... Μάστιγα κάνει τον γύρο της γης...Αντίδοτο δεν υπάρχει... Θα βγείτε μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης...
Προεστός
Συμπολίτες μου και ξένοι επισκέπτες, ένα άγνωστο κακό έχει πρόσφατα χτυπήσει την πόλη μας. Δεν είναι πόλεμος, δεν είναι γενοκτονία και η ζωή συνεχίζεται για πολλούς από σας ανέφελη κι ευτυχισμένη όπως πριν. Όμως πρέπει να ξέρετε πως έτσι, στα ξαφνικά, άνθρωποι αρχίζουν να πεθαίνουν μέσα στα σπίτια, μέσα στις εκκλησίες, στις γωνίες των δρόμων, στις πλατείες, χωρίς να εμφανίσουν συμπτώματα αρρώστιας και χωρίς καμία φανερή αιτία. Άνθρωποι πέφτουν νεκροί απότομα – το καταλαβαίνετε αυτό; Και το χειρότερο: δεν μιλάμε για μεμονωμένες περιπτώσεις, διότι αυτό θα ήταν ένα θέμα που ενδεχομένως θα ρυθμίζαμε. Στην περίπτωσή μας οι θάνατοι αυξάνονται συνεχώς, θα έλεγα με γεωμετρική πρόοδο.
Οι γιατροί, οι ιστορικοί, οι θεολόγοι και οι κοινωνιολόγοι μάς πληροφορούν πως πρόκειται για ένα είδος μάστιγας που επανέρχεται σε σπάνια διαστήματα, ένα είδος επιδημίας που είχε χαθεί τους τελευταίους αιώνες, αλλά σίγουρα είχε εμφανιστεί στο παρελθόν σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη. Αυτή η μάστιγα
κάνει το γύρο της γης και, όταν αποφασίσει να χτυπήσει, επιλέγει την πιο ευημερούσα χώρα ή πόλη στην καλύτερη στιγμή της, όταν δηλαδή όλοι έχουν πιστέψει πως δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται…
Ο δρόμος της ευτυχίας… Κάποια στιγμή θεωρήθηκε πιθανόν ότι επρόκειτο για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», ένα είδος «βεντέτας» που υπήρχε παλιότερα μέσα στις οικογένειες, αλλά τελευταία ατόνησε στις ειρηνικές, σύγχρονες κοινωνίες μας. Όμως ο θάνατος συνέχισε να χτυπάει ανεξάρτητα από οικογένειες, και χτύπησε ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Υπήρχε πιθανότητα η βεντέτα να εξαπλώθηκε και μεταξύ αγνώστων; Όχι, διότι τόσες πολλές συμπτώσεις μας κάνουν ν’ απορρίπτουμε τη θεωρία του τυχαίου συμβάντος. Οι άνθρωποι πεθαίνουν όποτε και όπου.
Σας συγκέντρωσα εδώ για τελευταία φορά, στην πλατεία της πόλης μας, για να σας ενημερώσω: Μας συμβαίνει κάτι εντελώς ανεξήγητο. Δεχθήκαμε επίθεση από ένα λοιμό αγνώστων αιτιών. Οι γειτονικές πόλεις και χώρες μας έχουν κλείσει τα σύνορά τους. Στρατός έχει κυκλώσει την πόλη μας. Κάθε είσοδος και έξοδος απαγορεύεται. Μέχρι χτες ήμασταν ελεύθεροι, όμως από σήμερα είμαστε σε καραντίνα. Συμπολίτες κι επισκέπτες της πόλης μας, μην επιχειρήσετε να δραπετεύσετε, γιατί θ’ αντιμετωπίσετε τα πυρά των στρατιωτών που καραδοκούν σε κάθε έξοδο της πόλεως. Χρειάζεται να οπλιστούμε με όλο το θάρρος που διαθέτουμε. Επίσης χρειάζονται γερά χέρια ν’ ανοίγουν τάφους. Τα οικόπεδα, οι ακάλυπτοι χώροι, οι αυλές, τα γήπεδα, όλα επιτάσσονται, γιατί τα νεκροταφεία γέμισαν. Επίσης ζητώ εθελοντές να επιτηρούν τα μολυσμένα σπίτια, μήπως κάποιος μπει ή βγει. Θα ορίσουμε ορκωτούς επόπτες που θα επισκέπτονται τα σπίτια … για να αναφέρουν στις αρχές, προκειμένου να απομονωθούν οι πιθανοί φορείς. Όποιος μπαίνει σε μολυσμένο σπίτι θα θεωρείται ύποπτος και θ’ απομονώνεται εκεί μέσα. Φυλαχτείτε από τους υπόπτους.
κάνει το γύρο της γης και, όταν αποφασίσει να χτυπήσει, επιλέγει την πιο ευημερούσα χώρα ή πόλη στην καλύτερη στιγμή της, όταν δηλαδή όλοι έχουν πιστέψει πως δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται…
Ο δρόμος της ευτυχίας… Κάποια στιγμή θεωρήθηκε πιθανόν ότι επρόκειτο για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», ένα είδος «βεντέτας» που υπήρχε παλιότερα μέσα στις οικογένειες, αλλά τελευταία ατόνησε στις ειρηνικές, σύγχρονες κοινωνίες μας. Όμως ο θάνατος συνέχισε να χτυπάει ανεξάρτητα από οικογένειες, και χτύπησε ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Υπήρχε πιθανότητα η βεντέτα να εξαπλώθηκε και μεταξύ αγνώστων; Όχι, διότι τόσες πολλές συμπτώσεις μας κάνουν ν’ απορρίπτουμε τη θεωρία του τυχαίου συμβάντος. Οι άνθρωποι πεθαίνουν όποτε και όπου.
Σας συγκέντρωσα εδώ για τελευταία φορά, στην πλατεία της πόλης μας, για να σας ενημερώσω: Μας συμβαίνει κάτι εντελώς ανεξήγητο. Δεχθήκαμε επίθεση από ένα λοιμό αγνώστων αιτιών. Οι γειτονικές πόλεις και χώρες μας έχουν κλείσει τα σύνορά τους. Στρατός έχει κυκλώσει την πόλη μας. Κάθε είσοδος και έξοδος απαγορεύεται. Μέχρι χτες ήμασταν ελεύθεροι, όμως από σήμερα είμαστε σε καραντίνα. Συμπολίτες κι επισκέπτες της πόλης μας, μην επιχειρήσετε να δραπετεύσετε, γιατί θ’ αντιμετωπίσετε τα πυρά των στρατιωτών που καραδοκούν σε κάθε έξοδο της πόλεως. Χρειάζεται να οπλιστούμε με όλο το θάρρος που διαθέτουμε. Επίσης χρειάζονται γερά χέρια ν’ ανοίγουν τάφους. Τα οικόπεδα, οι ακάλυπτοι χώροι, οι αυλές, τα γήπεδα, όλα επιτάσσονται, γιατί τα νεκροταφεία γέμισαν. Επίσης ζητώ εθελοντές να επιτηρούν τα μολυσμένα σπίτια, μήπως κάποιος μπει ή βγει. Θα ορίσουμε ορκωτούς επόπτες που θα επισκέπτονται τα σπίτια … για να αναφέρουν στις αρχές, προκειμένου να απομονωθούν οι πιθανοί φορείς. Όποιος μπαίνει σε μολυσμένο σπίτι θα θεωρείται ύποπτος και θ’ απομονώνεται εκεί μέσα. Φυλαχτείτε από τους υπόπτους.
ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΤΕ τους για το καλό του συνόλου! Ζητάμε γιατρούς, νεκροθάφτες, σαβανωτές και κάθε χρήσιμη για την περίσταση ειδικότητα. Κάθε πολίτης οφείλει να προσφέρει στον συνάνθρωπό του: να τον επιτηρήσει ή να του κλείσει τα μάτια. Το σύνθημά μας είναι, «Θάψε τον πλησίον σου, μπορείς!». Αντίδοτο για τον λοιμό δεν έχουμε βρει. Προσπαθούμε να τον περιορίσουμε, μήπως μερικοί τυχεροί επιβιώσουν, όμως αυτό είναι άγνωστο. Απαγορεύονται οι συνεστιάσεις και όλα τα θεάματα. Τα καταστήματα, τα εστιατόρια και τα καφενεία θα λειτουργούν ελάχιστες ώρες, για να περιοριστεί η εξάπλωση ψευδών ειδήσεων. Διότι υπάρχει η υποψία πως το κακό που μας βρήκε προέρχεται από κάτι ανώτερό μας, από τον ουρανό, και καθετί από τον ουρανό διαβρώνει σαν αόρατη βροχή τις στέγες, τους τοίχους και τις ψυχές μας. Όπως σας είπα, αυτή είναι η τελευταία δημόσια συγκέντρωση. Ομάδες πάνω από τρία άτομα θα διαλύονται. Επίσης, απαγορεύεται να περιφέρεστε άσκοπα.
Όλοι οι πολίτες επιβάλλεται να κυκλοφορείτε ανά δύο, για να επιτηρείτε ο ένας τον άλλο. Τώρα γυρίστε στα σπίτια σας και μείνετε εκεί. Θα βγείτε μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Ειδικά συνεργεία θα στιγματίζουν την πόρτα κάθε μολυσμένου σπιτιού: θα κάνουν έναν μεγάλο κόκκινο σταυρό με μπογιά στην πόρτα και θα γράφουν, «Ελέησόν με, Κύριε!». ” 1970 Ευγένιος Ιονέσκο/Eugene Ionesco “Το παιχνίδι της σφαγής” Jeux de massacre
-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή | klik.gr