Στα χωριά της Κρήτης ακόμα και την Κατοχή οι άνθρωποι είχαν πάντα ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι τους, ένα πιάτο που κοπίαζαν δουλεύοντας τη γη τους για να το αποκτήσουν αλλά που ποτέ, ακόμα και στις δυσκολότερες περιόδους, δεν τους έλειψε.
Είναι λοιπόν φυσικό εκείνης της γενιάς οι Κρητικοί να θεωρούν τις σημερινές bloεικόνες των συσσιτίων, των αστέγων και όλων εκείνων των κατατρεγμένων συμπολιτών μας, λόγω κρίσης, περισσότερο βάρβαρες από αυτές που τους επιφύλασσε η δική τους, χωρίς τις τεχνολογικές εξελίξεις, ζωή.
Ο 95χρονος Αριστείδης Σφακιανάκης, που γεννήθηκε και έζησε όλη του τη ζωή στο Αλάγνι του σημερινού δήμου Αρχανών Αστερουσίων, θυμάται πως τη δεκαετία του 30 αλλά ακόμα και επί Κατοχής, όσοι ζούσαν στα χωριά δεν δυσκολεύονταν να επιβιώσουν.
«Είχαμε τα ζώα μας: το γουρούνι μας, τις κότες μας, την κατσίκα μας , τις γελάδες μας, είχαμε τα πάντα. Κρέας δεν αγοράζαμε. Είχαμε το δικό μας αφού δεν υπήρχαν κρεοπωλεία. Αν έσπερνες είχες να φας αλλιώς όχι»,μας λέει. Διαβάστε ολόκληρη την έρευνα ΕΔΩ