 |
| Το νέο άλμπουμ θα ακολουθήσει μια παγκόσμια περιοδεία –μάλλον, η τελευταία τους. Μέχρι στιγμής, το καλαντάρι των συναυλιών τους δεν περιλαμβάνει την Αθήνα, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο πως οι Γερμανοί θα έρθουν έστω για μια εμφάνιση στη χώρα μας, αποζημιώνοντας τους πολυάριθμους πιστούς οπαδούς τους. |
Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Τσάβαλος - in.gr
Το 2010 είχαν δηλώσει ρητά και κατηγορηματικά πως δεν θα βγάλουν άλλο άλμπουμ καθώς η απόφαση είχε παρθεί: μια ακόμη παγκόσμια περιοδεία και μετά… μια εύφημος συνταξιοδότηση. Όμως επειδή μάλλον πρώτα θα σου φύγει το χούι και μετά η ανάσα, οι Scorpions όχι μόνο δεν αποσύρθηκαν τελικά, αλλά σε λίγες ημέρες κυκλοφορούν ένα νέο άλμπουμ και θα ξαναβγούν σε περιοδεία τουλάχιστον μέχρι το 2016, προκειμένου να γιορτάσουν και τον μισόν αιώνα καριέρας στη ροκ σκηνή.
Οπότε, εύλογα κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί «αυτοί δεν είναι Σκορπιοί, Κατσαρίδες είναι που αρνούνται να πεθάνουν (σε καλλιτεχνικό επίπεδο...), συνεχίζοντας να ηχογραφούν, να δίνουν συναυλίες και να γυρνάνε τον κόσμο, σε πείσμα των καιρών -αλλά και των ιδίων, καθώς πλέον κοντεύουν τα 70».
Ο τίτλος του νέου άλμπουμ είναι Return to Forever και περιέχει τραγούδια γραμμένα στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κάπου μεταξύ του οριακού τους άλμπουμ Blackout (1982) και του Love at First Sting (1984).
Το νέο άλμπουμ θα ακολουθήσει μια παγκόσμια περιοδεία –μάλλον, η τελευταία τους. Μέχρι στιγμής, το καλαντάρι των συναυλιών τους δεν περιλαμβάνει την Αθήνα, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο πως οι Γερμανοί θα έρθουν έστω για μια εμφάνιση στη χώρα μας, αποζημιώνοντας τους πολυάριθμους πιστούς οπαδούς τους.
Η αλήθεια είναι πως το νέο τους άλμπουμ δεν ανακαλύπτει τον τροχό: απεναντίας, είναι μια ακόμη συλλογή τραγουδιών –η 18η στουντιακή τους- που κινείται ανάμεσα στο δίπολο «ροκάκια-μπαλάντες». Το άλμπουμ ανοίγει με το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, το “Going Out With A Bang”, στρατηγικά τοποθετημένο στην αρχή, το “We Built This House” ακολουθεί ασθμαίνοντας και μετά αρχίζει… η κατηφόρα αφού κανένα από τα υπόλοιπα νέα τους κομμάτια δεν μπορεί να συγκριθεί με τα περασμένα τους μεγαλεία, τη δεκαετία του ’80 και (κυρίως) στα τέλη του 1970, όταν και όντως οι Scorpions είχαν έναν σημαντικό λόγο ύπαρξης στο ροκ στερέωμα, αλλά κι αρκετά σπουδαία τραγούδια για να υποστηρίξουν την παρουσία τους στη ροκ σκηνή.
Το 2010 είπατε πως το Sting in the Tail θα ήταν το τελευταίο σας άλμπουμ. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αλλάξετε γνώμη;
Όταν το 2010 βγήκαμε στο «δρόμο» για την περιοδεία του άλμπουμ αυτού, συναντήσαμε σε διάφορους σταθμούς της τουρνέ μας πολλούς οπαδούς μας που μας έλεγαν πως ακόμη δεν είναι καιρός για να τα παρατήσουμε και μας προέτρεπαν να συνεχίσουμε να κάνουμε μουσική για όσο ακόμη μπορούμε. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, οι προτεραιότητες μας, κάπου στα μέσα της περιοδείας μας, άλλαξαν και τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ακόμη άλμπουμ. Ασφαλώς και το γεγονός πως αυτό χρονικά θα συνέπιπτε με τα πενήντα μας χρόνια στη ροκ σκηνή ήταν από μόνο του ένα αρκετά ισχυρό κίνητρο.
Αναρωτιέμαι, μετά από μισόν αιώνα, υπήρξαν στιγμές στην καριέρα σας όπου πάθατε «writer’s block» και δεν είχατε έμπνευση να συνθέσετε τραγούδια;
Όχι, πάντα είχα πολλές ιδέες να βγαίνουν πολύ φυσικά από μέσα μου. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ πως την πενταετία 1996-2000 όλα τα μέλη των Scorpions έπαθαν κάτι σαν «εμπλοκή» και υπάρχει ένας καλός λόγος γι’ αυτό: ήταν το χρονικό σημείο όπου αφενός η έκρηξη του εναλλακτικού ροκ κι αφετέρου η ψηφιακή επανάσταση λειτούργησαν, τρόπον τινά, εναντίον μας, αφήνοντας μας λίγο πίσω να παρακολουθούμε ανήμποροι τις εξελίξεις.
Τι είναι για αυτό που μετανιώνετε μετά από πενήντα χρόνια στο κουρμπέτι;
Για τίποτα. Ευτυχώς κανείς από εμάς δεν έπεσε σε αυτή τη «μαύρη τρύπα». Αναγνωρίζουμε πως αλλάζουμε διαρκώς σαν άνθρωποι κι αυτός είναι ο λόγος που μπορούμε κι υπάρχουμε ακόμη.
Και για τι είστε περήφανοι;
Για το ότι είμαστε η πρώτη –και μοναδική- μπάντα που έπαιξε μέσα στο Κρεμλίνο.
Αναφέρατε τη Μόσχα και δεν γίνεται να μην σας ρωτήσω: το 2007 είχατε παίξει ενώπιον του Βλαντίμιρ Πούτιν. Δεδομένων των τεταμένων σχέσεων ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γερμανία σήμερα, θα το ξανακάνατε αυτό;
Μα δεν ήμασταν μόνο εμείς τότε που λέτε, ήταν ο Λουτσιάνο Παβαρότι και τόσοι ακόμη καλλιτέχνες! Κοιτάξτε, οι Scorpions δεν κάνουν πολιτική, είμαστε μουσικοί. Κι ως μουσικοί, οφείλουμε να λειτουργούμε σαν τη κόλλα που ενώνει τους ανθρώπους και τους φέρνει κοντά. Η μουσική μας κάνει καλύτερους και μας πηγαίνει μπροστά. Μην ξεχνάτε πως πριν 150 χρόνια, οι μαύροι σκλάβοι που βρέθηκαν από την Αφρική στις αμερικανικές φυτείες, είχαν για μόνη τους παρηγοριά τα blues τραγούδια. Αυτά ήταν που έκαναν την φριχτή καθημερινότητα τους λίγο πιο αισιόδοξη και χαρούμενη.
Θεωρείτε ακόμη πως η μουσική μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους;
Ασφαλώς, αν δεν το πίστευα, δεν θα συνέχιζα να εργάζομαι ως μουσικός. Θα σας πω και πότε κατάλαβα για πρώτη φορά τη θετική δύναμη που έχει η μουσική: όταν επισκεφτήκαμε το Κρεμλίνο για πρώτη φορά για να παίξουμε προς τιμήν του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, παρατηρήσαμε πως ο σοβιετικός ηγέτης σε όλα μας τα τραγούδια χτυπούσε ρυθμικά το πόδι του στο ρυθμό τους. Κατόπιν, μας είπε πως τα είχε ακούσει κάπου, και πάντα του άρεσαν να σιγοτραγουδάει τη μελωδία τους, αλλά ποτέ δεν ήξερε πως είναι δικά μας. Όταν είδαμε πως η μουσική μας είχε παρεισφρήσει μέσα στην κομμουνιστική ΕΣΣΔ, καταλάβαμε πως η μουσική μπορεί όντως να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο.
Μετά από 25 χρόνια, ο «άνεμος της αλλαγής» για τον οποίο τραγουδήσατε έφερε καλύτερες ή χειρότερες ημέρες;
Σίγουρα πιο περίπλοκες. Ναι, αυτή είναι η λέξη: περίπλοκες. Ο κόσμος μας σήμερα δεν ξέρω αν είναι καλύτερος ή χειρότερος, σίγουρα πάντως είναι απείρως πιο περίπλοκος, υπάρχει όλη αυτή η ψηφιακή τεχνολογία, όλοι και όλα σε παρακολουθούν όπου κι αν σταθείς και τόσα άσχημα πράγματα συμβαίνουν σε πολλά μέρη της υφηλίου. Η ανθρωπότητα πάντα θα κάνει δυο βήματα μπροστά κι ένα βήμα πίσω -είναι στη φύση της. Έτσι είναι η ζωή. Η αποτυχία είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι κι εσύ πρέπει να βρίσκεις τον τρόπο να την ξεπερνάς και να προχωράς παρακάτω.
Το άλμπουμ Return To Forever κυκλοφορεί στις 20 Φεβρουαρίου από τηFeelgood Record