Η εικόνα της Μπενφίκα ήταν ένα σοκ, τις προάλλες στο Ντα Λουζ. Όχι στο Καραϊσκάκη. Στο Ντα Λουζ, εναντίον του Ολυμπιακού, εμφανίστηκε στ’ αλήθεια, σε σχέση με όσα ξέραμε γι’ αυτήν, αγνώριστη. Κακάσχημη. Εκτός λειτουργίας. Καμία σχέση, ενώ το σταφ παραμένει το ίδιο και το βασικό ρόστερ επίσης, με την ομάδα που βλέπαμε την άνοιξη. Εκεί και τότε, μια βροχή την έσωσε. Εκεί, ήλθαν 1-0 ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο και 1-0 η Μπενφίκα στο νερόσφαιρο, συνολικό 1-1. Εδώ και τώρα, στον Πειραιά, ήταν η ίδια κι απαράλλακτη Μπενφίκα που τα έχασε όλα τον Μάιο. Η Μπενφίκα που τα έχασε, με μπαλάρα! Είναι η προσωπικότητα, δεν είναι η ατυχία ή ό,τι άλλο. Η προσωπικότητα, να βάλεις τη μπάλα γκολ όταν αυτή, η μπάλα, καίει.
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τον Ρομπέρτο και τον Ολυμπιακό, τονίζοντας, όμως, ότι στο Τσάμπιονς Λιγκ όλα γίνονται και δεν πρέπει να δει τη συνέχεια σαν διαδικαστική...
Διάβασε περισσότερα στο: gazzetta.gr
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τον Ρομπέρτο και τον Ολυμπιακό, τονίζοντας, όμως, ότι στο Τσάμπιονς Λιγκ όλα γίνονται και δεν πρέπει να δει τη συνέχεια σαν διαδικαστική...
Ένα παράξενο ματς. Ο Ολυμπιακός έπαιξε με τέσσερις χαφ άξονα φλατ, δίχως καθαρούς ακραίους μεσοεπιθετικούς, ένα πράγμα που δεν φάνηκε να το έχουν αφομοιώσει, να το έχουν κάνει οι παίκτες κτήμα τους, να μπορούν να το υποστηρίξουν. Μια επινόηση που έβγαζε νόημα στον πίνακα τακτικής, όχι στην πραγματική ζωή. Η Μπενφίκα έπαιξε κι αυτή δίχως πλάγιους, ένας ρόμβος με τρεις ανασταλτικούς κι ο Γαϊτάν δεκάρι πίσω από δύο κυνηγούς, ένα πράγμα που αποδείχθηκε πως της εξασφάλισε τον πλήρη έλεγχο και την καθολική κυριαρχία. Το παράξενο δεν ήταν ότι η δευτεραγωνίστρια του παιγνιδιού νίκησε την πρωταγωνίστρια, αυτό στο ποδόσφαιρο συμβαίνει συχνά. Γιατί, στο ποδόσφαιρο, όλα έχουν την αχίλλειο πτέρνα τους. Εγγενής αδυναμία της ζώνης στα στημένα π.χ. είναι ότι θα πάει με φόρα (από χώρο όπου δεν μαρκάρεται) ο επιτιθέμενος, θα πατήσει, θα πηδήσει, θα σηκωθεί, θα τρυπήσει σαν ταύρος, με τα κέρατά του, τη γραμμή άμυνας. Ο Μανωλάς. ‘Η ο Πουγιόλ, στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου.
Εκείνο που στο ποδόσφαιρο συμβαίνει σπανίως, είναι αυτό που συνέβη. Ενας αγώνας, απ’ το 1’ ως το 90’ δίχως διακυμάνσεις. Εναλλαγές. Μια ευθεία γραμμή. Επί ενενήντα λεπτά, ο ίδιος ένας να παίζει κι ο ίδιος ένας ν’ αμύνεται. Συνεχώς. Μπάγερν-Ολυμπιακός ν’ αναμετρηθούν, Ρεάλ-Ολυμπιακός ν’ αναμετρηθούν, περιμένεις ότι ο Ολυμπιακός θα έχει το δεκάλεπτό του, έστω το πεντάλεπτό του, έστω τις δύο-τρεις ολοκληρωμένες επιθετικές ενέργειες που θα καταλήξουν σε τελειώματα. Οι ομάδες που αντιμετωπίζει η ΑΕΚ, εφέτος στη Γ’ Εθνική. Εχουν τα διαστήματά τους, τις στιγμές τους, τις ευκαιρίες τους. Είναι αδύνατον, να μη γίνει. Με τη Μπενφίκα, ο Ολυμπιακός έφτασε στην πρώτη και τελευταία κατάσταση-γκολ…στο 90’ με τον Λεάντρο Σαλίνο. Κι όμως, νίκησε! Εξήγηση; Οποτε φρακάρω και σηκώνω τα χέρια ψηλά, πάντοτε με λυτρώνει μια κουβέντα που μου είχε πει κάποτε ο Γιώργος Δώνης. «Δεν εξηγούνται όλα» στο ποδόσφαιρο.
Με τον τερματοφύλακα, τον Ρομπέρτο, είναι εύκολο. Εξηγείται. Τον πύρωσαν, τα σχόλια των Λουζιτανών μετά το 1-1. Φάνηκε. Όχι στις αποκρούσεις, τόσο. Οσο στην εκτόνωσή του, με τη λήξη. Εκεί που το ‘βγαλε όλο, ό,τι είχε και δεν είχε, από μέσα του. Χτυπώντας, σαν μανιακός, τα χέρια του στο γρασίδι. Θα τύχει. Ο ίδιος παίκτης, άλλη ιδέα να προκαλεί για το ποιόν του και την υπόστασή του σ’ ένα μέρος, άλλη σε κάποιο άλλο. Αποδιοπομπαίος στη Λισσαβώνα, ήρωας στον Πειραιά. Ο παίκτης είναι ό,τι αισθάνεται. Οπου νιώθει σημαντικός. Οπου νιώθει ότι τον αναγνωρίζουν. Ο παίκτης. Ο τερματοφύλακας, ακόμη περισσότερο. Να θυμίσω τον Κοστάνσο που εδώ έγινε ανέκδοτο και…διαφημιστικό σποτ; Στη Βασιλεία, ως και λίγους μήνες πριν, ήταν ένας θρύλος.
Εκ των πραγμάτων επανερχόμαστε σε μια θεωρία που είχα εκφράσει πέρυσι στη Μπρατισλάβα, για τις άσχημες νίκες και τις όμορφες ήττες. Υποκρύπτει τάση μαζοχισμού, να διυλίζει κανείς τη νίκη με άσχημη εικόνα ή να υπερτονίζει την ήττα με στιλ. Ένα debate δίχως σύνορα. Στην Καταλούνια αυτή την εποχή, τους παίκτες της Μπαρτσελόνα τους λένε resultadistas, αποτελεσματάκηδες. Η δεν-με-ενδιαφέρει-το-αποτέλεσμα-μόνο-το-να-παίζω-σωστά στάση είναι μια έξοχη στάση. Για το εκπαιδευτικό στάδιο του ποδοσφαίρου. Όχι για τον top ανταγωνισμό. Τα μικρά παιδιά, στα φυτώρια, παίζουν για να μαθαίνουν. Οι φτασμένοι επαγγελματίες, στα κορυφαία κλαμπ, παίζουν για να νικάνε. Ο Ολυμπιακός εν προκειμένω, νικώντας, είναι κοντά. Πολύ κοντά. Αλλ’ ακόμη, δεν έφτασε. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, ποτέ και κανένα ματς δεν νοείται να γίνεται αντιληπτό σαν διαδικαστικό. Ποτέ και κανένα. Ας είναι η Αντερλεχτ, τελευταία αγωνιστική στο Καραϊσκάκη…
Διάβασε περισσότερα στο: gazzetta.gr